To jak, szefie?

To jak szefie czytało mi się bardzo szybko. Akcja zaczęła się bardzo bezpośrednio i od razu załapałam, co się będzie działo. Bohaterowie są bardzo dobrze przedstawieni i nieco nerwowi. Wiemy jak wyglądają,co robią i jakie mają plany. Każdy z nich niosąc za sobą bagaż doświadczeń pragnie stabilizacji. Chwilowo czują się jak chorągiewka na wietrze, na której wyżywa się siła natury. Pechowe związki dały im popalić przez co nie chcą się w nic nowego angażować.
W momencie, kiedy kobieta rozmawia ze swoim przyszłym szefem, nieco wystraszona i spięta nie ma o nim dobrego zdania. Czy jednak to się zmieni? Czy faktycznie będzie tą, której potrzebował jako pomoc w pracy, czy raczej spełnią się jej niewypowiedziane myśli?
Nie wiem dlaczego, może tylko ja mam takie odczucie, że nawet najlepszy masaż za nic by ich nie rozluźnił. Bohaterzy są bardzo spięci, napięci, podenerwowani, jakby odgrywali rolę, do których jeszcze się nie przygotowali. Te wszystkie emocje przechodzą na nas i ciężko jest się od tego uwolnić. To wszystko sprawia też, że bardzo chcemy poznać jak się to wszystko rozwinie, choć i tak się tego domyślamy.
Spodobało mi się to, że czytając oderwała mnie od rzeczywistości. Pokazała, że czasem trzeba być twardym, by cokolwiek w życiu osiągnąć. Nie wolno się poddawać, nawet gdyby wszystko wskazywało na to, że się nie uda. To twarda pozycja, bezpośrednia i nazywająca rzeczy po imieniu. Bohaterów polubicie, potem was zniesmaczą, bywa, że i rozgrzeją, a potem znów...