Strażnik

Z jednej strony ulżyło mi, że pierwsza wspólna powieść napisana przez Lee Childa z młodszym bratem Andrew trzyma poziom, z drugiej chyba spodziewałem się, że młodszy z braci czajldów w jakiś, chociażby drobny, sposób zaznaczy swój udział w „Strażniku”, że będzie miał pomysł na odświeżenie dziarskiego sześćdziesięciolatka Reachera. Tak się jednak nie stało, rewolucji nie było, na ewolucję również się nie zanosi, Reacher, w wieku emerytalnym, leje złych po mordach, tak samo jak Reacher czterdziestoletni, pokazując nam, lamusom, że wiek to tylko liczba, tak samo zresztą tak jak numer kolejnego tomu przygód naszego żandarma na emeryturze. „Strażnik” nie jest powieścią złą, mieści się w solidnej childowej średniej, bez efektu wow, z odrobiną żenady na koniec (still better ending then Mróz) i z lasem powalonych po drodze osiłków, jeśli lubicie tę konwencję, to bierzcie i czytajcie.

Powieść rewelacyjna jak zawsze. Przeczytałam z zaciekawieniem, jak też współpraca obu braci odbije się na efekcie końcowym, czyli moim uwielbianym Jacku Reacher`e. Stwierdzam, że jest bardzo dobrze... mój bohater jest może nieco stonowany, o dziwo, żadna kobieta nie wpadła mu w oko (w sensie relacji bliższych:), ale nadal jest niezwyciężony i niepokonany. Robi co może, by pomóc bezbronnemu Rusty`emu, w międzyczasie ratuje bezpieczeństwo narodowe i pomaga oszukanej kapeli w Nashville:) Nie widać po nim przeżytych lat, jest jak dobre wino, coraz smaczniejszy.
Czekam na kolejną odsłonę jego przygód. Cieszę się ogromnie, że będą następne:)

Główny bohater: Jack Reacher, były żandarm wojskowy, wędrujący po Stanach właściwie bez celu, ale wiecznie pakujący się w jakieś kłopoty. Nieprawdopodobnie pewny siebie i skuteczny – rozprawienie się z sześcioma zaprawionymi w bójkach zakapiorami to dla niego bułka z masłem.

Na początku dowiedziałem się, że Jack Reacher nie ma żadnego dokumentu ze zdjęciem. W trakcie lektury okazało się, że kilka razy legitymował się policji paszportem. To teraz jedno z dwojga – albo amerykańskie paszporty pozbawione są zdjęć posiadacza, albo spółka Lee i Andrew Child (bracia) bardzo obniżyła poziom, tworzy szybko, byle jak, stawiając na ilość kosztem jakości, używając kopiuj/wklej. Stawiam na to drugie.

Tym razem Reacher mierzy się z rosyjskimi szpiegami i neonazistami jednocześnie, co uważam za mocno naciągane. Tym niemniej powieść czyta się bardzo szybko, jest wciągająca i porywająca. Znacznie lepsza od produktów królowych polskiego kryminału i mistrzów polskiej sensacji. „Strażnik” jest gorszą pozycją w dorobku Lee Childa, ale tak w ogóle, to dobra powieść sensacyjna i rozrywkowa.

Książkę wzbogacono o wywiad z braćmi Child, w którym wyjaśniają, jak do tego doszło, że zaczęli pracować razem.

Jacka Reachera kocham równie mocno, jak jego zasady.

To jeden z tych bezkompromisowych gości, którzy zawsze wpakują się w kłopoty. Tak jest i tym razem. Jack chce jedynie napić się kawy w okolicznym barze i ruszyć w dalszą drogę i jak zwykle angażuje się w obronę pokrzywdzonych, udaremniając porwanie przypadkowo spotkanego mężczyzny.

Tylko kto tym razem okaże się ofiarą? Miasto zaatakowane i sparaliżowane przez hakerów? Czy może znienawidzony przez wszystkich informatyk, który do tego dopuścił?

Dla Reachera, który nie ma nawet telefonu komórkowego i kontaktów nadal szuka w książce telefonicznej, włamania do systemu, ataki phishingowe, czy ransomwarowe to czarna magia. Na szczęście jego pięści nie muszą rozumieć, by działać. Mężczyzna nie jest z tych, którzy przeczekują zawieruchę, czy unikają konfrontacji, więc raźnie przechodzi do ofensywy.

I jak zawsze u Childa służba zdrowia będzie miała co robić nastawiając kości, nosy i zszywając rany tym, którzy stanęli na drodze Reachera, brutalnego, acz sprawiedliwego.

Przyznam, że trochę obawiałam się czy duet braci Child poradzi sobie z dwudziestą piątą już częścią serii, ale prócz wniesienia powiewu nowoczesności i dość delikatnego zasygnalizowania aktualnych kwestii politycznych, klimat powieści i jej bohater pozostali niezmienni. Bardzo mnie to cieszy.

Najnowszy tom cyklu z Jackiem Reacherem w roli głównej, nie rozczaruje wiernych fanów serii. Przyznaję, że ja osobiście, również zaliczam się do ich grona 😁.
Jak zawsze dostajemy kawał powieści sensacyjnej z ciekawą fabułą i dobrze znanymi elementami charakterystycznymi, bez których Reacher nie mógłby być już dłużej Reacherem 😉
Ten tom został napisany w duecie, Andrew to brat Lee, ale ja nie odczułam jakieś ogromnej różnicy w stylu, książka podobała mi się tak samo jak poprzednie.
Moimi ulubionymi fragmentami w każdej części są opisy "siłowego rozwiązywania problemów" przez głównego bohatera 😁 zawsze gubię się w szczegółowych opisach poszczególnych ruchów i symulacji ruchów przeciwnika już po pierwszych słowach, co jednak zupelnie mi nie przeszkadza! I od razu spoiler - w "Strażniku" takich fragmentów również jest dosyć sporo.
Także miłośnicy gatunku nie będę rozczarowani! A niedowiarków zachęcam do przeczytania chociaż jednego tomu (a jest w czym wybierać, bo to już 25 tom serii) - dobra sensacja, to nie tylko film, książka potrafi być co najmniej równie dobra!