Sprzeczne sygnały

Mimo tego, że to lekka lektura, to jednak porusza tez trudne tematy. To taka literatura obyczajowa z wątkiem sensacyjnym.

„Sprzeczne sygnały” zainteresowały mnie całkiem ciekawą intrygą, w której ogromną rolę odgrywa zamęt, jaki wprowadzają do wydarzeń siostry Janickie. Nieporozumienia, niedopowiedzenia i manipulacje dość szybko jednak zostają wyjaśnione, a podstępny układ rozpracowany. To spowodowało, że poczułam pewien niedosyt i w moim przekonaniu dobrze zapowiadająca się komedia omyłek sporo straciła. Spodziewałam się jakiejś iluzji, tzw. podwójnego dna, ale niestety humor sytuacyjny ogranicza się jedynie do zamiany rolami sióstr bliźniaczek, co utrudnia pracę policji. Intryga trochę zbyt płaska, choć z dużym potencjałem, który nie do końca został wykorzystany. Pomysł na książkę naprawdę świetny, ale „czegoś” tu zabrakło.

Ludmiła i Iza to bliźniaczki, które za sobą nie pałają do siebie siostrzaną miłością. Kiedy jednak Ludmiła wpada w poważne tarapaty - w gabinecie swojego brata znajduje trupa, o którego zabicie może zostać podejrzana, prosi o pomoc właśnie Izę. Choć policja prowadzi właśnie śledztwo, siostry, zwłaszcza Ludmiła nie odpuszcza i na własną rękę postanawia znaleźć sprawcę. Czy jej się to uda?
Ta książka utwierdziła mnie w jednym przekonaniu - nie każdy trup w fabule oznacza kryminał. Coraz częściej zwłoki są łatwym wabikiem do klasyfikacji danej powieści, a nie zawsze jest to sprawiedliwe. Mimo iż mamy tu do czynienia z zabójstwem, na regał z kryminałami bym tej książki nie wyłożyła. Bliżej jej raczej do obyczajówki, do której przykleił się trup. Mnie ta fabuła nie porwała. Na co dzień lubuję się w mocniejszych klimatach kryminalnych. Myślę jednak, że warto dać tej historii szansę, bo jest w niej potencjał. Ode mnie 4/10.