Puste wygony

A więc wojna...
Do tej pory zycie mieszkancow Tynczyna nie było usłane rózami, jak to na wsi. Codzienność okupiona walką o przetrwanie, zsynchronizowana dokładnie z rytmem por roku, teraz musi wytzrymać zderzenie z zupełnie nową rzeczywistoscią.
W nowych realiach nastepuje przewartościowanie potrzeb i priorytetow, a to co do tej pory wydawało się być niemożliwe, bo cóż może być ważniejsze od obsiania pola i zebrania plonów, musi zejść na drugi plan.
Teraz młodzi walczą o być albo nie być nie tylko na mapie świata, ale przede wszystkim być tu i teraz. I tak jak tytułowe opustoszałe wygony, tak i pusto jest w chatach Połajów, Hubów, a widząca juz wiele na tym świecie stara Stasia Pomiechowska, na swoim stanowisku przy studni stara się zrozumieć poraz kolejny zawiśłości losu.
Smutny to tom, pełen łez, krwi, tęsknoty za bliskimi w błocie okopów, w lesie, gdzie partyzanci walczą o swoje małe ojczyzny. Ale jest tu także ogrom nadziei i wiary w to, że uda się przetrwać i z kolejną wiosną zwyciężyć.
Do tej pory autorka przywyczaiła nas do małych wstępow przed rozdziałami. Mówiły nam one o zwyczajach wsi, obrzędach, narzędziach, tym razem także mamy je, ale jakże odmienne. To fragmenty wojennych wierszy, piosenek znanych nam , a także odezw i ogłoszeń powiązanych z kolejnymi sankcjami wobec narodu polskiego lub wręcz listami skazanych na śmierć, za przeciwstawienie się okupantowi.
Krótkie spojrzenie na lata tuż po wojnie daje nadzieję na ciąg dalszy tej ni...

Skończyłam właśnie czytać jedną z najpiękniejszych, a zarazem jedną z najsmutniejszych książek.

To "Puste wygodny", piąty tom mojej ulubionej Sagi Wiejskiej Kasi Bulicz Kasprzak.

Po raz kolejny się przekonałam, że to książkowy majstersztyk. Perełka.

Sagę Wiejską należy czytać powoli, w skupieniu, w ciszy.
Ten piąty tom złamał moje serce.
Ja pragnęłam, aby ta wojna się już skończyła, aby Ci niewinni ludzie nie musieli tak bez sensu ginąć, aby wrócili do swoich domów, dalej uprawiali ziemię, troszczyli się o siebie, aby dzieci miały normalne dzieciństwo.
Przez całą książkę miałam nadzieję, że będzie dobrze, choć przecież wiedziałam tak naprawdę, jak i kiedy to bestialstwo się miało skończyć.
Podobno ma być kolejny tom, ale nie wyobrażam go sobie bez mojej ulubienicy - Staszki Pomiechowskiej.

Oby świat się opamiętał i nigdy więcej już do czegoś takiego nie doszło.