Spełniacze

To moje kolejne spotkanie z książką Pani Małgorzaty Falkowskiej i kolejne udane. Wydaje mi się nawet, że to najlepsza książka Autorki, jaką przeczytałam. 

Książka, chociaż krótka, dostarcza tak wielu emocji, że ciężko je nawet wszystkie wymienić. Pojawiły się łzy wzruszenia i rozpaczy (to z powodu zakończenia) oraz wściekłość na niesprawiedliwość losu. Szczęście z powodu kolejnego spełnionego marzenia miesza się tu ze smutkiem z powodu problemów głównych bohaterów. Książka jest bardzo ciepła, przepełniona dobrem, empatią, troską o innego człowieka. Jest miłość, jest przyjaźń, są poważne problemy. Nie dość, że każde z dzieci razem ze swoim pragnieniem wnosi do tej opowieści przeróżne troski i zmartwienia, to nie omijają one również naszych głównych bohaterów. A to są tacy dobrzy ludzie. Poświęcają się dla innych, często kosztem swojego snu, spraw na uczelni, spraw prywatnych. Robią, co mogą, aby uszczęśliwić każde dziecko, nawet jeśli niektóre pragnienia wydają się być niemożliwe do spełnienia. Im się to udaje. Widać, że wkładają w to całe serce. Organizacyjnie też zawsze są świetnie przygotowani. A i tak los nie jest dla nich łaskawy. Jedna z osób miała trudne dzieciństwo, boryka się z tym problemem do dziś. Inna ma rodziców, którzy wywierają na niej presję. Chcieliby sterować jej życiem. Jedna z osób wydaje się mieć szczęśliwe życie, ciepły dom, kochającą, chociaż nieco nadopiekuńczą mamę i wszystkiego pod dostatkiem. Ale jest nieszczęśliwie zakochana, skacze z...

Spełniacze to nazwa fundacji, którą założyło trzech przyjaciół Dominika, Maciej i Julian. Założeniem fundacji jest spełnienie 12 marzeń w 12 miesięcy. Dzięki wizycie w jednym z programów śniadaniowych, dzieci z całej Polski zaczęły wysyłać listy do fundacji z marzeniami do spełnienia. Czy uda się spełnić wszystkie marzenia?
Początek książki bardzo mi się podobał – sama akcja na plus do tego nawiązanie do mojego ukochanego, łamiącego serce filmu Podaj dalej z automatu mnie ujęło. Jednak to nie wystarczyło, bym do samego końca mogła cieszyć się lekturą. Styl autorki nie przypadł mi do gustu, co powodowało, że nie czytało mi się tej historii zbyt lekko. Zresztą sama autorka pod koniec książki wspomina, że pod kątem warsztatowym to nie była jej najlepsza książka, czym tylko potwierdziła moje odczucia. Ode mnie 4/10. Na ten moment do kontynuacji mi nie prędko.