Sonnenberg

"Po seksie zawsze czułem bezbrzeżny smutek".

W połowie książka jest faktycznie o seksie, dość kompulsywnym zresztą, w połowie zaś o Budapeszcie, czyli o smutku. Ale pomiędzy tymi głównymi wątkami autor potrafi wytworzyć (opisuje realne?) kilka postaci, które są może nie tyle interesujące, co żywe (bo "z życia"), szczerze też zastanawia się nad problemami męskiego życia po czterdziestce. Do połowy książki, do ok. 250 strony, lektura jest mozolna: postać doktoranta Andrása, specjalisty od austriackiego gadania (czyli modernistycznej literatury austriackiej i niemieckiej), jest koszmarnie przewidywalna, płytka i trudno uwierzyć, że będąc tak płasko sformatowanym człowiekiem, może coś ciekawego w literaturze odkryć lub w ogóle o niej pisać. Ponadto jego zależność od kochanki, wobec której zachowuje się jak pudel: merda ogonem na rozkaz, służy i sam idzie do kąta, jest cokolwiek żałosna. Przy tym nie mówi o seksie z rzekomo kochaną kobietą inaczej niż "pieprzyć się". Jego postać jest, zdaje się, emanacją skrytego marzenia inteligenta o "dzikim, zwierzęcym seksie", który przy jego wymoczkowatej postaci jest doprawdy trudny do wyobrażenia. Oboje kochankowie są pozornie swymi przeciwieństwami: Ágnes jest impulsywna, kieruje się emocjami, bierze udział w każdej lewicowej manifestacji, by się dać ponieść emocjom tłumu i zyskać wrażenie, że jest patriotką i rewolucjonistką zarazem, której polityka nie jest obojętna. Traktuje to jednak tylko jako rodzaj rozrywki, by się lep...