Masakra

"To było swędzenie deliryczne, nie patriotyczne"

Czytanie niektórych książek zdecydowanie należałoby sobie dawkować, zapodawać w dawkach rozsądnych i cyklicznych. Ponieważ nawet najlepsza książka, najbardziej mądra i trafiająca w punkt, tudzież wywlekająca wszystkie nasze "polackie brudy", kiedy jest zbyt monotematyczna, w końcu przynosi znużenie, a zaraz potem i znudzenie.

Oto Stefan Kołtun, obudzony z pijackiego snu, stwierdza, że jest sam, że zniknęły gdzieś i osoby i nieodzowne w dzisiejszym pomerdanym świecie, przedmioty. Krótko mówiąc, zniknęła gdzieś jego konkubina wraz z jego dziećmi, oraz komórka i portfel z pieniędzmi i dokumentami. Skacowany Stefan, rusza więc w miasto w poszukiwaniu tychże.

Po drodze spotyka różnych dziwnych ludzi, z którymi wdaje się w przeróżne dyskursy i przy okazji co chwila częstuje czytelnika albo obrazowo opisywanym pawiem, albo, równie obrazowo opisywanym kolejnym trunkiem, którym się raczy. W tych miejscach mocno "pachniało" mi Żulczykiem i jego "Informacją zwrotną".

Książka rzeczywiście trafia w punkt, a nawet w kilka punktów, a jej bohaterowie bez ogródek snują rozważania, jaki to syf kiła i mogiła w naszym kraju się dzieje, tylko... że to nie żadna nowość, wszyscy o tym wiedzą. Chociaż, nie, nie wszyscy, niektórzy twierdzą, że u nas to cud, miód i orzeszki, ale nad tymi, to ja już nie będę się rozwodzić.

Książkę czytało się nieźle, aczkolwiek, w mojej ocenie, jest ona zdecydowanie za d...