Przygody Tomka Sawyera

Wymiana zęba mlecznego na kleszcza, czyli interes życia.

Tomek Sawyer to sprytny młody rozrabiaka z głową pełną pomysłów. Realizacja ich, w zależności od poziomu skomplikowania, ma różne skutki. O ile wykręcenie się podstępem od malowania płotu należy do koncepcji z gatunku tych nieszkodliwych, to już poszukiwania skarbów okazały się całkiem niebezpieczne.

Zaskoczyła mnie trochę ta książka po latach, szczególnie moment morderstwa na cmentarzu z dokładnym opisem działalności hien cmentarnych. Nie pamiętam, żeby zrobiło to na mnie jakieś szczególne wrażenie kiedy byłam dzieciakiem, ciekawa jestem czy współczesne dzieci reagują podobnie (mam wrażenie, że są one teraz inaczej wychowywane i są bardziej wrażliwe na wszystko) i czy rodzice nie mieliby nic przeciwko temu, żeby ich pociechy czytały takie rzeczy.

"Przygody Tomka Sawyera" to książka napisana z humorem i chociaż ma wady (głównie wynikające z obyczajów panujących w tamtych czasach), to miło było do niej wrócić.

Historia o psotach, przyjaźni i niebezpieczeństwie.

Jestem zaskoczona tym, jak wielkim urwisem okazał się Tom. Jego intencje nie bywały „złe", a spryt z jakim potrafił manipulować innymi budził zaniepokojenie oraz respekt, ale — co najważniejsze — chłopiec nie potrafił ocenić skali swoich żartów. Zdawał się nie dostrzegać różnicy między zwykłym psikusem, a zachowaniem, które stawiało na głowie całą społeczność. Trudno jednak oczekiwać czegoś innego po chłopcu, któremu nikt nie tłumaczy, jak powinien się zachowywać, a zamiast słów najczęściej dostaje uderzenia. To zresztą powód, dlaczego powieść Twaina nie najlepiej się zestarzała — przemoc fizyczna jest w niej normą. Stanowi to odbicie rzeczywistości, w jakiej najpewniej żył autor, ale zbyt młody czytelnik może opacznie zrozumieć takie fragmenty, jako że normalizują kary cielesne. Przed włożeniem powieści w czyjeś ręce należy wziąć na to poprawkę. Tak samo jak na to, że palenie tytoniu czy przeklinanie jest tutaj kreowane na coś fajnego.

Nie jestem pewna, na ile to kwestia „Przygód Toma Sawyera", a na ile prozy Marka Twaina, ale powieść nie do końca mi się podobała. Jasne, bawiłam się przy niej dobrze, ale konstrukcja czy zmienne tempo okazały się sporym zawodem. Powieść była chaotyczna i nie zaangażowała mnie w swoją fabułę. Czytałam i czułam się lekko (chyba że na pierwszy plan ponownie wychodziła przemoc), ale inne plusy nie przychodzą mi do głowy. Nie jest to tekst zły, ale mnie sporo w nim gryzło. ...

Wiele osób zwraca uwagę na to, że ta książka ma język nie dostosowany do jej czytelników, tj. dzieci. Być może mają słuszność, ale wiecie, co ja sobie myślę? Ja sobie myślę, że Mark Twain niekoniecznie myślał o dzieciach, kiedy pisał o przygodach Tomka i Hucka. Ja myślę, że on myślał o dużych chłopcach trzydzieści wzwyż, którzy pozapominali już, jak to było mieć te dziesięć lat. Jeśli spojrzymy na tę książki z tej perspektywy, zostaniemy przez nie zaczarowani, a język Twaina zaprezentuje się nam jako dzieło wykwintne i do każdej kropki dopracowane. Dlatego drodzy koledzy, nie czytajcie Twaina swoim synom. Czytajcie im inne książki, bardziej współczesne, ale sobie zostawcie wisienkę na koniec, no bo tym właśnie są przygody Tomka i Hucka - wisienką na torcie światowej literatury, nie tylko młodzieżowej.

Jest to książka, którą zawsze chciałem przeczytać. Za dzieciaka nie miałem okazji, w późniejszych latach była gdzieś w tle, opatulona pochlebnymi opiniami, ale z nieznanych przyczyn niedostępna. W końcu się udało… i mam wobec niej mieszane uczucia.

Twain napisał książkę, która jest bardzo chaotyczna i nie posiada, w mojej opinii, głównego wątku. Fabułę spinają tytułowe przygody, które są po prostu nudne, miałkie. Książka broniłaby się jako zbiór opowiadań, jednak w formie powieści wypada blado.

Tom okazuje się kawałem drania i manipulanta. Wiecznie knuje, gra na uczuciach, ma potrzebę pokazania się. Inni bohaterowie są. I to tyle co można o nich napisać. Wyjątkiem jest Huck, który zyskał moją sympatię. To jedyna postać w książce, którą da się lubić, ma swoje zasady i wyróżnia się swoją osobowością.

Ja wiem, że książka skierowana jest dla dzieci i mój odbiór może znacząco odbiegać od opinii bajtli, dla których przygody Sawyera okażą się imponujące. Zdaję sobie sprawę, że Twain nie owijał w bawełnę opisując życie codzienne małej amerykańskiej miejscowości w XIX w. Zwyczaje, zachowania, przemoc wobec dzieci i innych była wszechobecna - obecnie nie do zaakceptowania. Pamietajmy też, że jest to południe Stanów. Pytanie tylko, czy dziecko to zrozumie i oddzieli normy społeczne z przeszłości a teraźniejszymi… i będzie znało wystarczająco kontekst. Dla dorosłego jest to ciekawostka i pozytyw. Dla dziec...