Przegwizdane

Jestem pod wrażeniem, pod naprawdę ogromnym wrażeniem tej niezwykłej, ciepłej ale także refleksyjnej powieści, którą stworzyła autorka. Wydawać by się mogło, że książka o staruszkach nie może być niczym nadzwyczajnym.. otóż nic bardziej mylnego. Ta pozycja to niesamowita przygoda wśród babć i dziadków, którzy wcale nie prowadzą nudnego życia jak nam się nieraz wydaje, to ciepła i zarówno zabawna historia skłaniająca do refleksji na temat samotności, efektów wychowania naszych dzieci, przyjaźni i kontaktów z ludźmi.

Poznajcie Ferdinanda Brun, 83 letniego staruszka - wdowca, którego najlepszą przyjaciółką jest mieszkająca z Nim poczciwa suczka. Nasz bohater to zgorzkniały i buntowniczo nastawiony do ludzi i świata mieszkaniec kamienicy. Przyjemność sprawia mu dokuczanie i robienie na złość swoim sąsiadom, a szczególnie Pani Suarez - kobiecie która "dowodzi" wśród mieszkańców.
Z dnia na dzień sytuacja pomiędzy staruszkami jest coraz bardziej napięta, a kiedy Ferdinand ma wrażenie, że jest u kresu swojej wytrzymałości, zjawia się u Niego córka, której od dawna nie widział i zaczyna wspominać coś o domu starców... On i te stare zrzędliwe schorowane babcie i dziadki ? nigdy w życiu... tylko jak temu zapobiec?
Na domiar złego znika ukochana kotka sąsiadki a zaraz po niej suczka Ferdinanda... co z tego wyniknie? gdzie podziały się zwierzaki? i czego od Niego chce żywiołowa i gadatliwa sąsiadka z naprzeciwka wraz z tą dziwną nastolatką?

Aurelie Valognes st...

Zgryźliwy tetryk i upierdliwe baby

„ Tak, lepiej oszczędzić sobie życia . Oszczędzajmy się , a także nasze uczucia, skoro tak dobrze nam idzie „

Jak dobrze mieć sąsiada, on wiosną się uśmiechnie, jesienią zagada” … śpiewały przed laty Alibabki. Pod warunkiem, że to dobry sąsiad, bo taki jest na wagę złota, ale ten uciążliwy to skaranie boskie i jego zachowanie może doprowadzić do szału. Takie skojarzenia nasunęły mi się po przeczytaniu powieści „ Przegwizdane” Aurélie Valognes, która miała swoją premierę w ostatnich dniach. Powieść jest debiutem autorki, która bojąc się przepychanek z wydawcami wydała ją w własnym zakresie oddając ją bezpośredniej ocenie czytelników, którzy od razu docenili jej wartość i przekaz. Książka, którą napisała ma 215 stron, to mało i dużo zarazem. Mało, bo książkę czyta się lotem błyskawicy i nim się spostrzegłam już był koniec. Dużo, bo jest w niej sporo treści, przemyśleń i mądrości życiowych. Powieść pełna pozytywnego przekazu. Nie spodziewałam się po tej niepozornej jak mi się początkowo wydawało, książce tylu emocji, ciepła i życiowych spostrzeżeń.

W starej kamienicy mieszkają emeryci, głównie leciwe staruszki, które wiodą względnie spokojne życie pod czujnym okiem pani Suarez. I nic nie zakłóciłoby tego błogostanu, gdyby pewnego dnia nie wprowadził się staruszek z natury, delikatnie rzecz ujmując zrzędliwy i upierdliwy. Życie w zgodzie i harmonii jest dla niego niemożliwe, niezgodne z jego naturą. Ferdinand cały sw...