Wisienka na torcie

Średnie bardzo, choć nie wykluczam, że przeszkadzał mi język, niezwykle... szkolny. A ja jestem wrażliwa (czasem myślę, że nadwrażliwa) na melodię języka. Być może to wina tłumaczki, może rzecz po prostu jest źle napisana, nie wiem. Łopatologiczne do bólu, napisane metodą: "Tu macie, drodzy czytelnicy, dialog, a pod dialogiem pani autorka dokładnie wam wytłumaczy, o czym ten dialog był i co macie na jego temat myśleć". Humor slapstickowy (sąsiedzi bohaterów, przerysowani do bólu, brrr!), którego nie trawię z zasady, a już na pewno nie w takich ilościach. No i nie chce się wierzyć, że autorka ma małe dzieci. Te książkowe (moim skromnym zdaniem, z którym można się intensywnie nie zgadzać) cierpią na coś w rodzaju rozdwojenia jaźni - z jednej strony wygłaszają długie, napuszone, rojące się od skomplikowanego słownictwa i takiejż budowy zdań przemowy ("Po pierwsze, temat nie jest ciekawy, tylko zatrważający. Po drugie, nie ma jednego kontynentu z plastiku, tylko pięć na całej planecie. Na próżno wysyła się statki, żeby zbierały śmieci unoszące się na powierzchni, to tylko kropla w morzu. Na jeden wyłowiony kilogram masz dziesięć ton odpadów wrzucanych w tej samej chwili", te rzeczy), których senior rodu wysłuchuje nabożnie, zadziwiony, jak wiele może się od wnuków nauczyć, on, taki staroświecki i niemądry, by chwilę później na widok dzikiego wysypiska w lesie spytać: "Czy to sroczka przyniosła?", bo sroczki to kradną i chomikują to, co ukradły, więc pewnie ta góra ś...