Preludium Fundacji

"Preludium Fundacji", książka krótka, lecz zawierająca mnóstwo informacji i wydarzeń z życia głównych bohaterów. Autor pozornie powoli buduje akcję, wprowadzając tym samym obraz różnorakiej społeczności planety Trantor, choć póki co w niewielką jej część. Wręcz świetnie ją opisuje, ukazując skrajne różnice, ale też i niewielkie podobieństwa, co jeszcze bardziej utwierdza w tym, że gęsto zaludniony Trantor, mimo iż jest podzielony na 800 różnych sektorów, z przeróżnymi kulturami i tradycjami, to jednak jest to w istocie jeden wielki twór "świata-miasta".
Do zdecydowanej większości bohaterów można poczuć przywiązanie, w tym do głównej postaci - dr Seldona, który lubi pakować się w kłopoty, choć nie celowo. W wielu poczynaniach naiwny, aczkolwiek niesłychanie błyskotliwy, zaskakuje swoim rozumowaniem i rozwiązywaniem postawionych przed nim zagadek.
Jednakowoż w moim mniemaniu wszystkie laury pod koniec zbiera kto inny, ktoś kto zyskał na mojej sympatii, co mnie bardzo zaskoczyło. Również wprawił mnie w zdumienie tak świetnie przemyślany końcowy plot twist, po którym wciąż nie mogę się otrząsnąć, próbując w dalszym ciągu wszystko przeanalizować, nie mogąc doczekać się rozwijania akcji w dalszych tomach.

Pierwsze trzy tomy, wydane w latach 1951–1953, zdobyły w 1966 nagrodę Hugo, przyznaną raz w historii, za „Najlepszą serię wszech czasów”. Tylko że… pierwsze 3 tomy to według aktualnej numeracji tomy od szóstego do ósmego.
„Preludium Fundacji” zostało napisane w roku 1988, ale według chronologii zdarzeń cyklu stanowi początek serii. Wprowadza nas w uniwersum Asimovego Imperium z jego 25 000 000 światów. Poznajemy początek historii matematyka Hari Seldona, która zaczyna się od wygłoszenia wykładu na Trantorze, stołecznej planecie, o psychohistorii. Fikcyjna nauka zajmująca się przewidywaniem zachowań zbiorowisk ludzkich poprzez ujęcie statystyczne. Stanowi to owo preludium do właściwego cyklu, mimo że napisane ponad 30 lat po pierwszych/nie pierwszych tomach.
Ciekawe, historia wciąż aktualna. Aktualna również z perspektywy, że każda opera kosmiczna sprowadza się mimo rozmachu przestrzenno-czasowego do jakiegoś konkretnego „tu i teraz” oraz skupia się na grupie kilku osób. Jak też historia lubi się powtarzać. Natomiast swój cykl Asimov, jak się okazuje za wikipedią, wzorował na „Zmierzchu i upadku cesarstwa rzymskiego” Edwarda Gibbona. I da się to zauważyć, może nie tak mocno jak we „właściwej” trylogii. Ciekawostką jest także fakt, że w roku 1988 Asimov w usta jednego z niezbyt przyjemnych bohaterów włożył słowa o Nowym Ładzie i jego budowaniu, hehehe, historia… Psychohistoria :p
Przyznaję się, że prawdopodobnie jest to moje pierwsze świadome spotkanie z twórcz...