Pies z terakoty

Słabiej niż w "Kształcie wody" ale i tak fajnie. Camilleri trochę za bardzo zagmatwał, za dużo napakował wątków - taka Bonda to zrobiłaby z tego przynajmniej trylogię. W każdym razie Salvo Montalbano z miejsca stał się moim drugim ulubionym książkowym detektywem (zaraz za Marlowem). Dobra, dojrzała powieść.

Kolejne sympatyczne spotkanie z komisarzem Montalbano i urokami Sycylii. Obok „klasycznego” wątku kryminalnego czy też sensacyjno-mafijnego mamy tu sporo nawiązań do historii, tradycji i oryginalnej kultury wyspy, co nie każdemu czytelnikowi będzie odpowiadać. Mnie taki pomysł zupełnie nie przeszkadzał, bo sięgając po tę książkę, szukałam raczej mniej brutalnej opowieści, dobrej na wakacyjne, spokojniejsze dni. A że na Sycylii nie byłam, zaś ten rok z wiadomych względów jest u mnie podróżniczo stracony, pozostało mi szukać urlopowych klimatów w lekturze.

Nie zawiódł mnie zatem ani wątek kryminalny, a właściwie dwa wątki, ani tło historyczno-kulturowe ani sam główny bohater.
Bo Montalbano to dla mnie jakość sama w sobie. Postać wyrazista, ciekawa, lekko nieszablonowa, nieco inna niż na ogół depresyjni i życiowo pogubieni bohaterowie kryminałów skandynawskich. Znać tu w charakterze i sposobie działania południowego, włoskiego ducha.

No i oczywiście wątek kulinarny, niezwykle przyjemny dodatek dla mnie, miłośniczki włoskiej kuchni, win i śródziemnomorskiego stylu życia.

Dlatego „Psa z terakoty” przeczytałam z niekłamaną przyjemnością i zamierzam sięgnąć po kolejne tomy z tego cyklu.