Cierpliwość pająka

Lubię Camillerego, zwłaszcza teraz poprawia mi nastrój. To jednak najsłabsza z jego książek, jakie do tej pory przeczytałam. Po pierwsze, gdzieś od połowy można się domyślić, kto stoi za porwaniem pięknej Susanny. Ostatnie trzydzieści stron to już bolesne przeciąganie struny, bolesne, bo z zadziornego bystrzaka Montalbano zrobił autor pijane dziecko we mgle. A drugi poważny minus, to ciągła obecność jego wiecznej narzeczonej, sekutnicy Livii. Pretensje, kłótnie, fochy na przemian z godzeniem, a to wszystko na pstryk, bo nie wiadomo, co za chwilę w tę kobietę wstąpi. Na domiar złego, nie dosala potraw;) Jak ja cię rozumiem, Adelino!

Mimo tej wpadki, cieszę się, że przede mną jeszcze kilku „Montalbanów”.

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem , jak i z jego głównym bohaterem , komisarzem Salvo Montalbano . Pierwsze określenie jakie mi przyszło do głowy to takie , że ta książka jest jakaś dziwna . Odniosłam wrażenie że '' oglądam '' jakąś specyficzną galerię osobliwości . Sam komisarz na zwolnieniu lekarskim po postrzale , ale biorący czynny udział w śledztwie . Postrzał pozostawił mu też uraz psychiczny , który '' budzi '' go co noc o tej samej godzinie , czyli o 3.27.40 sekund . Jego dochodząca , a właściwie dojeżdżająca dziewczyna Livia , wiecznie obrażona i wciąż mająca pretensje że Salvo nie informuje jej na bieżąco co się dzieje w śledztwie ?. Kolejne indywiduum to gosposia która nie przychodzi jak jest w domu Livia i której syn co i rusz ląduje w więzieniu . Ale najciekawszy i mój ulubiony to Catarella , który mówi że ktoś '' telefoni '' zamiast '' dzwoni ''. Cała ta gama przedziwnych postaci powoduje że ja śledztwo w sprawie uprowadzenia studentki Susanny odbieram tak trochę z przymrużeniem oka . Ale może właśnie tak ma być ? W końcu nie bardzo jestem obeznana w temacie zwyczajów Sycylijczyków , czy pracy tamtejszej policji . Końcówka i rozwikłanie zagadki , też było przewidywalne i niczym mnie nie zaskoczyło .