Otchłań. Księga I

Rozpoczyna się Sharak Ka. Nasi bohaterowie szykują się na nadejście Nowiu, a wraz z nim demonów umysłu - Książąt Otchłani. Pierwsza część ostatniego tomu. Tu akurat jest mało Otchłani, zaś więcej polityki, strategii, zamykania poszczególnych wątków. Mimo to nie jest nudno, przynajmniej w mojej opinii. Mi akurat podobało się, że możemy zobaczyć przygotowania do walki z perspektywy każdego Wolnego Miasta. Co mi się nie podobało, to wątek grupy Kastratów, dla mnie był on niepotrzebny i w sumie bez niego historia by nie ucierpiała. Mimo to już nie mogę się doczekać aż poznam zakończenie tego cyklu.

Mam do tej serii pewien sentyment, więc ocena może być lekko zawyżona, ale nie znaczy to, że wszystko mi się w Otchłani podobało.

Moim głównym zarzutem jest to, że właściwie przez całe 700 stron widzimy jedynie przygotowania do wielkiej wyprawy, która ma wpłynąć na losy ludzkości. Sama historia zdecydowanie jest wciągająca, dobrze napisana i dość lekka - mimo objętości czyta się ją szybko.

Przez 9 części Brett stworzył tak rozległy świat i tak wiele postaci pobocznych, że siadając do kolejnej części po prawie roku o niektórych po prostu zapomniałem. Mam wrażenie, że cała seria wciąż miałaby się świetnie, gdyby nie rozwijać wszystkich wątków do takiej objętości. I co więcej, dzieje się to również w tej części - postaci, które w poprzednich były jedynie dopełnieniem historii, teraz w pewnych fragmentach stają się jej głównymi bohaterami.

Mam nadzieję, że kolejna część nie zawiedzie, bo mimo wszystko chciałbym tę serię dobrze wspominać.

 "Cykl Demoniczny" Petera V. Bretta jest jednym z moich ulubionych. Jak dotąd przygody bohaterów śledziłam z zapartym tchem. Na "Otchłań" czekałam dość długo, ale w końcu dostała się w moje łapki.
 
 Fabułę można streścić bardzo krótko: zbliża się Sharak Ka, wielka wojna ludzi z otchłańcami. Może więc usiądziemy i o tym porozmawiamy? Herbatki?
 
 Rozmowy - oto największy minus tej książki. Jest ona po prostu "przegadana". Bohaterowie robią niewiele więcej ponad rozmowy. Arlen przestrzega Leeshę (jeszcze bardziej nieznośną niż w poprzedniej części) przed nadchodzącą wojną. Ahman rozmawia z Ineverą o szansach na zwycięstwo. Ragen i Elissa też rozmawiają, a dokładniej są przesłuchiwani. Nawet Renna wzięła się za pogaduszki. Wspomnianego Sharak Ka brak. Brakuje też wydarzeń, które znacząco posunęłyby do przodu akcję. Poza urodzeniem dziecka przez Leeshę takich fragmentów jest jak na lekarstwo.
 
 Po kolejną część "Otchłani" raczej sięgnę. Nie lubię zostawiać niedoczytanych serii, a tu zostało mi niewiele. 

Dawno tak długo nie męczyłam się z żadną książką. Zaczęłam w styczniu z nastawieniem "w porządku, zróbmy to!", a skończyłam w marcu pochrapując. Czytałam po jednym rozdziale co kilka dni z uporem i nadzieją, że w końcu dostanę coś ważnego i emocjonującego. Sentyment do tej serii nie pozwolił mi po prostu porzucić książki. Autor powraca do bohaterów, o których już zdążyliśmy zapomnieć i zamyka wszystkie możliwe wątki. To się oczywiście chwali, ale nagromadzenie takich rozliczeń w jednej książce jedno po drugim było zwyczajnie nudne. Tym bardziej, że demony faktycznie rosną w siłę i ich zmasowany atak może zniszczyć cały świat! Cóż, dobrze że poczekały, aż bohaterowie się ogarną.