Opowieści galicyjskie

Ostatnio brak mi czytelniczego szczęścia. Większość książek, które czytam, mój umysł ocenia dobrze, jako wartościowe, zasługujące na uwagę, natomiast emocje, poza nielicznymi błyskami, pozostają uśpione… Książkę ustawiam na półce „dobre” i z nadzieją, że tym razem się uda, sięgam po następną. Moja półka „dobre”, to coś takiego, jak czwarte miejsce w sporcie.

Podobnie było z „Opowieściami galicyjskimi”.

„Opowieści galicyjskie” to zbiór opowiadań, które łączy czas (lata dziewięćdziesiąte XX w.), miejsce (popegeerowska wieś w Beskidzie Niskim) i bohaterowie (powykrzywiani przez życie mieszkańcy owej wsi, duch nie znajdujący po śmierci spokoju), którzy przewijają się przez wiele opowiadań, raz w roli głównej, drugi raz w drugoplanowej, a kiedy indziej, jako statyści. Opowieści o smutnej, przygnębiającej rzeczywistości kreślone przy użyciu niezwykle pobudzających moją wyobraźnię środków stylistycznych przesiąkniętych stasiukową wrażliwością. W konwencji natomiast przywodziły na myśl opowiadania A. Oza w „Wśród swoich”.

"Wydziedziczeni żyją w teraźniejszości. Jeśli posiadają jakąś przeszłość, to jest ona wspomnieniem, czymś równie nieokreślonym jak przyszłość".

Pięknym językiem opisana codzienność mieszkańców Beskidu Niskiego, którzy znajdują się pomiędzy. Po upadku PGR-ów stoją w jednym punkcie, nie potrafiąc odnaleźć się w nowej hierarchii. Kilkanaście krótkich opowiadań z zacięciem poetyckim opowiada o ludziach i miejscach. Bohaterowie są przemieszani, towarzyszą sobie nazwajem w niektórych tekstach. Andrzej Stasiuk próbuje odpowiedzieć na pytanie: co dalej? Ale tej odpowiedzi jakby brak. Takie nostalgiczne spojrzenie na świat, którego już nie ma.