Opowieści galicyjskie recenzja

Opowieści galicyjskie " to zbiór 15 opowiadań o mieszkańcach beskidzkiej popegeerowskiej wsi.Ich bohaterowie boleśnie odczuli zmiany ustrojowe - zamknięto ich głowne miejsca pracy ,bieda jest jeszcze bardziej odczuwalna ,a codzienność niesamowicie szara i beznadziejna.Jedyne miejsce rozrywki dla mężczyzn to knajpa ,dla kobiet kościół.Młodzi uciekają w świat ,a starzy przywyczajeni do rodzinnych stron żyją zobojętniali na wszystko wiodąc jałowe i skromne życie.Tani alkohol daje chwile ucieczki od szarej rzeczywistości i zjada posiadane skromne środki finansowe.Nieliczym sie udaje zmienić zawód i przystosować się do nowego - Władek udanie zakłada kiosk, a Jarek zamienia Galicję na Szwecję .

Prowincja pokazana przez Stasiuka jest jednak bardzo uroczna - jej piękna i niezniszczona przyroda , brak betonu ,małe wioski ,zabytkowe stare chaty i podniszczone cerkwie - to już niezwykle egozotyczne klimaty jak na tereny Unii Europejskiej.

Takie zaścienkowe knajpy jak opisana , ich klimat i bywalcy skojarzyły mi się z położonym w bieszczadzkim Dwerniku "Piekiełkiem " niestety już nieczynnym.



A opowiadanie o cerkwi - wzruszyło mnie niesamowicie - ileż pieknych zabytkowych cerkiewek bojkowskich i łemkowskich na tych terenach ucierpiało przez Akcję Wisła , wysiedlenia i socjalizm.Dobrze ,że dziś wiele z tych co nie uległy zniszczeniu odzyskuje dawny blask .

Wszystkie opowiadania łaczy wątek kryminalny - Kościejny zabija w afekcie kochanka żony - jednak po śmierci nie zaznaje spokoju i szuka ulgi w prośbie o odprawienie mszy za jego duszę .

Mnie taki obraz Galicji po prostu zachwyca - takie rejony to moim zdaniem o wiele lepsze miejsce na letnie wakacje niż egiskie kurorty.

Książka doczekała się pięciu wydań , a na jej podstawie nakręcono film pt. "Wino truskawkowe"