Obrona Łużyna

♟Jak zwykle u Nabokova metaforycznie, pokrętnie i psychologicznie pogmatwane. Oto Łużyn, pan o nierzucającej się w oczy przechodniom fizjonomii, mało przecież ciekawy i zupełnie nieatrakcyjny. Nie dziwi więc, że odrzucany przez rówieśników już jako dziecię, oddala się ku łąkom samotności. Te zaś układają się w pole szachownicy, więc rzuca się nasz Łużyn w wir szachowych rozgrywek i – co trzeba przyznać – jest w tym pieklenie dobry. Wraz z sukcesami pojawiają się jednak kłopoty – Aleksander Iwanowicz okazuje się bowiem osobą nadwrażliwą. Na nic zda się pomoc najbliższych i najgłębsze uczucia – Łużyn staje do walki o mistrzostwo, sprawę zatem niebanalną, powiedziałbym nawet decydującą o jego przyszłości, ale jego nieszczęsny umysł porzuca swego pana i wędruje drogami prowadzącymi prosto ku drzwiom z napisem „obłęd”.♟

Dzięki tak poprowadzonym wątkom Nabokov rozwija skrzydła swych literackich możliwości, zaś my otrzymujemy na wpół oniryczną przypowieść o szaleństwie talentu, w połowie fenomenalne, wręcz sensacyjne studium obłędu. Całość zaś przypomina grę, jaką autor czarująco prowadzi z czytelnikami, by zaszachować nas na amen.

Nie przebiła wyżyn „Lolity”, ale „Obrona” jest tuż za nią.

No niestety pokonała mnie ta książka. Być może nie dorosłam do takiej literatury, ale ta powieść była dla mnie strasznie nudna. Liczyłam na naprawdę dobry portret psychologiczny bohatera i się zawiodłam.
Język i styl Autora oceniam wysoko, ale sposób poprowadzenia narracji nie przypadł mi do gustu. Widocznie nie będę wielbicielką Nabokova.