Obrona Łużyna recenzja

Najbardziej znanym dziełem Nabokova jest "Lolita", książka tyleż popularna, co kontrowersyjna. Z jednej strony ukazująca geniusz rosyjskiego klasyka, operującego językiem w sposób wirtuozerski, z drugiej zniesmaczająca tematyką, wokół której osnuto fabułę. Czytałam "Lolitę", ale nie umiem o niej myśleć w oderwaniu od krzywdy, jaką wyrządzono tytułowej bohaterce. Chciałam jednak oddać sprawiedliwość autorowi i sięgnąć po inną jego powieść. Sięgnęłam po "Obronę Łużyna" I absolutnie się nie zawiodłam.

Aleksandra Iwanowicza Łużyna poznajemy w momencie, gdy jest małym, zakompleksionym dzieckiem, wyśmiewanym w szkole i niezrozumianym przez rodziców. Pewnego dnia odkrywa w sobie fascynację szachami i geniusz w rozgrywaniu kolejnych partii. Szachy pomagają bohaterowi wydostać się ze skorupy wyobcowania i odrzucenia. Zaczynają w pełni determinować i określać życie bohatera, prowadząc go nieubłaganie w stronę obsesji.

Vladimir Nabokov piszę zatem po raz kolejny o obsesji. Tym razem jednak nie zniesmacza i nie szokuje, pisząc o związku z nieletnią dziewczyną, tym razem pisze o uzależnieniu szachami i to pisze tak, że oderwać się nie sposób. Bo studium obsesji poprowadzone jest detalicznie, ukazane od pierwszej partii rozegranej z ciotką, której w domu bywać nie wolno, aż do ostatniej, decydującej rozgrywki z mistrzem szachów, Turatim, oraz wszystkim tym, co po tym wielkim finale następuje.

Obserwujemy narodziny geniuszu, ewolucję zakompleksionego dziecka w pierwszorzędnego szachistę - wirtuoza. Ewolucję okupioną wysoką ceną, bowiem wszechwładza szachów jest totalna, a tytułowy Łużyn, właściwie żyjący od turnieju do turnieju, poświęca całą swoją uwagę, obmyślając kolejne błyskotliwe ruche i strategie. Książka interesująca z psychologicznego punktu widzenia, bo pokazująca, jak niezauważalnie wpada się w uzależnienie i jak ciężko się potem z niego wychodzi. I jak tragicznym jest człowiek, który każdą sferę życia podporządkowuje jednej dziedzinie. Zupełnie oderwany od rzeczywistości, wiecznie pogrążony w świecie własnych, jednokierunkowych rozważań, samotny, mimo że ciągle w kręgu innych ludzi.