Obietnica pod jemiołą

Już gdzieś kiedyś czytałam o pisemnej umowie między kobietą a mężczyzną dotyczącej ich... stosunków. Bliskich stosunków :D Na szczęście "Obietnica pod jemiołą" nie zerżnęła (tylko bez brzydkich skojarzeń! :P) pomysłu z bestsellera z szarością w tytule, umowa była grzeczna jak dzieci czekające na Świętego Mikołaja ;)

Evans nie ma nade mną mocy, to już druga jego książka, która nie trafiła w romantyczną część mojego zimnego serduszka. Niby historia jest wzruszająca, są święta, ale nie urzekła mnie ta nowoczesna wersja Kopciuszka. Wyłamuję się z szeregu, bo większości czytelników jednak się podobało. A ja jak zwykle grymaszę, normalnie francuski kotek :P

Najbardziej drażni mnie u Evansa to szastanie forsą (pan Kier z "Stokrotek w śniegu" też miał kasy jak lodu i cała jego "przemiana" z tego co pamiętam polegała na jej rozdawaniu), jakby babki leciały tylko na pieniądze. Wkurzają mnie te stereotypy. Jednak jak kobieta się weźmie za romansidło to lepiej jej to wychodzi :P Abo Evans miał pecha do partnerek i teraz powtarza schemat w swoich książkach.

No cóż, kupiłam kilka tych książek w pakiecie, może za rok kolejna bardziej przypadnie mi go gustu? W tym roku już nie będę ryzykować :)

To moja pierwsza książka tego Pana. Chyba nawet nie wiedziałam, że ktoś taki sobie żyje i na dodatek coś tam pisze. Teraz wiem. I jedno i drugie.
Zabrałam dzisiaj do pracy, a jako, że dwie godziny czekałam na odbiór podpisanych zarządzeń to spożytkowałam ten czas W wiadomy sposób. W każdym razie przeczytałam. Nad filiżanką kawy i chyba z uśmiechem na ustach.
Nie. Nie jest to wybitna książka. Ona nawet nie próbuje udawać, że taka chciałaby być. Ona jest po prostu zwykła. Kurcze, znowu niemal zwykła historia o zwykłych ludziach. Prawie zwykłych…
Tak, bo mamy do czynienia z bohaterami, jakich mało. Rzadko spotykamy w romansach dzieciobójczynię i zabójcę. Szok i zaskoczenie? Tak, dla mnie tak. Od razu przypomniał mi się historia, która wydarzyła się jakiś czas temu bodaj w Stanach Zjednoczonych. Słuchałam wtedy informacji o tym wydarzeniu i nie byłam w stanie uwierzyć. Nie tylko w to, jak mogło się to stać, ale jak można z tym dalej żyć.
Czy można? Evans twierdzi, że tak. Wystarczy znaleźć kogoś odpowiedniego. Elise znalazła Nicholasa i jeśli dobrze rozumiem, razem uczą się żyć i przebaczyć samym sobie.
Przyznam, że autorowi udało się w tak krótkiej formie, bez wyolbrzymiania stworzyć pełną ciepła historię dwójki zagubionych ludzi, których życie pozbawiło bliskich kontaktów z innymi. Którzy stawiając sobie bariery żyją z dnia na dzień. Do momentu kiedy postanawiają zmierzyć się z pewną „obietnicą”.
Ja jestem zadowolona. Było lekko, ciepło i bardzo przyjemn...

Kolejna świetna historia opowiedziana przez R.P.Evansa. Autor przyzwyczaił mnie już do tego, że sięgając po jego książkę na pewno będę zadowolona, spędzę miło czas, a na koniec pomyślę o kolejnych sprawach, które choć bardzo ważne, często umykają w natłoku obowiązków codziennego dnia. Tak też się stało i tym razem...

Na niespełna dwa miesiące przed Bożym Narodzeniem Elise i Nicholas zapoznają się podczas lunchu w sali restauracyjnej biurowca, w którym pracują. On - prawnik, mężczyzna z klasą i pieniędzmi, ona - kobieta po przejściach, samotna, żyjąca dość skromnie i nie oczekująca od życia zbyt wiele. Tych dwoje ludzi, pozornie z innych światów, połączyła pewna niecodzienna umowa, zobowiązanie, którego termin upływa wraz z Bożym Narodzeniem. Przez ten czas oboje mają do wykonania pewne zadania, ściśle określone i zapisane we wspomnianym dokumencie o nazwie "Obietnica pod jemiołą". Jak się szybko okazuje ten idealny, jak mogłoby się wydawać, układ, bez zobowiązań, nie jest łatwy do wykonania, gdy w grę zaczynają wchodzić uczucia oraz pewne fakty z przeszłości, które nie pozwalają o sobie zapomnieć. Jak zakończy się ta historia... nic więcej nie zdradzę, ale chętnie zaproszę na strony powieści.

Historia opisana przez autora jest może nieco naiwna i przewidywalna, ale pochłonęła mnie bez reszty. Dostarcza emocji i wzruszeń, które potrzebne są każdemu z nas. Czyta się ją szybko i z zainteresowaniem. A na koniec lektury pojawia się wciąż to samo pytanie: Dlaczego...

Książkę nabyłam w Tesco wracając wtedy z sylwestra, niezbyt dla mnie udanego dlatego "Obietnica pod jemiołą" była idealnym wyborem na poprawę nastroju.

Jest to powieść o dwójce ludzi próbujących normalnie żyć po błędach jakie popełnili. Narratorką jest Elise Dutton i muszę przyznać,że autor doskonale wczuł się w rolę kobiety. Kobieta poznaje przystojnego prawnika Nicholasa,który składa jej nietypową propozycję. Co z niej wyniknie i jakie mroczne tajemnice oboje skrywają o tym się można dowiedzieć z książki.

Autor pokazał w książce jak bardzo łatwo inne osoby potrafią ocenić człowieka na podstawie popełnionych błędów. Od razu mi się to wydawało życiowe,bo nieraz z takimi sytuacjami się spotkałam. Jedynie co mnie irytowało to za dużo opisów przyrządzania posiłków i opowiadania o nich,ale autor chyba nie byłby sobą gdyby tego nie zamieścił i odnośnie bohaterki nie zgadzałam się z nią zdecydowanie odnośnie kwestii makijażu,że jeśli kobieta się nie maluje jest zaniedbana. Co za bzdura. Sama nie robię makijażu i nie czuję się przez to mniej atrakcyjna,nie wiem może Pan Evans zwraca uwagę na makijaż u kobiet,ale jestem zdania,że poza makijażem liczy się coś zdecydowanie więcej.


Poza tym książka mnie ujęła, pokazuje, że można się podnieść po trudnych chwilach zacząć normalnie żyć. Każdy człowiek popełnia błędy,ale od niego zależy czy wykorzysta szansę od losu. Sięgnę po kolejne książki z tej serii. Myślę,że warto przeczytać,zwłaszcza w świąteczny czas....

Gdyby można było wymazać jeden dzień ze swojego życia, Elise wiedziałaby doskonale, który wybrać.
Błąd popełniony w przeszłości sprawił, że dziewczyna zamyka się w swoim cierpieniu. Do chwili, kiedy tajemniczy nieznajomy składa jej niezwykłą obietnicę… Elise ze zdumieniem odkrywa, iż Nicolas ma własny klucz do jej serca.
Tę książkę polecam. Naprawdę warto przeczytać. Wzrusza, porusza, a miejscami można rozsypać się na kawałki. Można wyciągnąć z niej bardzo ważną naukę: każdy zasługuje na szczęście. To, co się stało, to się nie odstanie i mimo, że dziś może się wydawać, że nigdy nie podniesiemy się po tragedii, to po czasie ból maleje. Dwa samotne serca, dwie osoby mogą sobie pomóc.
Jeszcze raz- polecam!