Markiz i lady Sara

Do jeszcze niedawna Loiuse Allen była dla mnie synonimem lekkiego, wdzięcznie skrojonego romansu, napisanego z werwą i pieprzykiem. Była. Czas przeszły dokonany.
Teraz, z tytułu na tytuł kolejnym jej bajdurkom konsystencją co raz bliżej do mdłej, wyschniętej, kołkowatej, papki, gdzie pierwsza rzecz to seks, a reszta z Allen ma już tylko jakiś zarys i nazwisko.
Nie inaczej jest tym razem.
Pierwsze pół czyta się znośnie, nawet dobrze. Dunton ma jasno sprecyzowane poglądy, Sarisa również i markiz hołubione przez siebie pojęcie honoru, którym się podpiera - najoględniej może sobie wsadzić w... I uważam, że ten pomysł na motyw i romans Allen wybrała świetny.
Niestety, drugie pół to zapętlone seksowne niedyskrecje dopełnione plaplaniem pomiędzy.
Na dobrą sprawę: razy dwa. Gdzieś w 2/3 książki w ogóle odechciało mi się tej chałki czytać.
Dwa ostatnie rozdziały przerzucałam już aby prędzej, aby dotrwać do końca i z czystym sumieniem odrzucić precz.
Tłumaczenie kuleje i nie wszędzie do końca jest "po polskiemu". Niby nic, lecz zgrzyta to i nieprzyjemnie chrzęści w zębach. Redakcja... Nie pojmuję zjawiska.
Poprzednia książka z serii to ZUO. Tutaj, bez kilku(nastu) potknięć nie ma powodów by pluć jadem. Jest kilka sformułowań, za które mogłabym obłupić żywcem ze skóry (m. in. za rozpoczęcie zdania od " no więc..."), brakuje kilku spójników i to właściwie wszystko. Czyli przyzwoita redakcja harlequina jest możliwa. Bynajmniej, w żaden sposób nie ratuj...