Mara

Kuźmińscy trzymają poziom. Interesująca akcja, tajemnice z przeszłości, judenjagt.... O tym się mało mówi, bo nie ma się czym chwalić. Jedynie bohaterowie, Anka i Bastian trochę mnie irytowali. Ona bardziej mimozowata i niezdecydowana niż zwykle, on histeryczny, wyżywajacy się na Bogu ducha winnej Wiolce. Wiolka też jakaś taka nieprawdziwa, anioł bez skazy, oaza cierpliwości. Każda inna by Strzygonia kopnęła w d... 

Podsumowując: temat i akcja ok, jednak postaci i relacje damsko- męskie w tej części się autorom nie udały.  Moim faworytem w  serii jest „Śleboda”.

Doskonały etnokryminał, poruszający nasz narodowy temat tabu - Judenjagd, polowanie na Żydów w czasie II Wojny Światowej. Większość społeczeństwa podtrzymuje mit kryształowego Polaka i oddanej Matki Polki, a tutaj okazuje się, że jesteśmy zwykłymi ludźmi, nie ideałami bez skazy... jesteśmy i dobrzy i źli, a najwięcej z nas jest w odcieniach szarości, mamy wzloty człowieczeństwa i upadki ze strachu, zawiści, pożądania.
Powieść doskonała w swej wymowie, zarówno mord wojenny jak i współczesny spowodowane były podobnymi motywami, przyzwoleniem na nieludzkie zachowania.
Autorzy z tomu na tom podwyższają sobie poprzeczkę... ta powieść jest kwintesencją ich stylu. Morderstwo jest tylko motywem do określenia poważnego problemu społecznego. Bohaterowie są zwyczajni, nie są superbohaterami, wręcz przeciwnie, ciągle się potykają, robią błędy, postępują nie zawsze zgodnie z etyką. Są prawdziwi. Cała powieść jest prawdziwa i rzetelna w swojej wymowie.
Dlatego uwielbiam tę serię.

Ocena wyśrodkowana. Bo:
- jak na Kuźmińskich, jest to przegadane, wydłużone i przegadane. I jeszcze raz przegadane.
- jak na kryminal - którym, jak zwykle, nie jest :) - dalabym dobre osiem
- jak na etnobeletrystykę, w ktrej Państwo Kuzminscy rzadza. - dziesięć.
Wyszło zatem sześć gwiazdek. I myślę, że jest to w porządku.
Nie dodaję gwiazdek za trudny temat -bo wiadomo, że Państwo Kuźmińscy nie biorą się za tematy łatwe.

A było to tak:
Po Ślebodzie (Podhale) i Kamieniu (Romowie na Sądecczyźnie), wzięłam się za Marę. Choć przyznaję, jakaś "mara" blokowala mi rękę przed rozpoczęciem czytania. Nie wzięłam jej pod uwagę - ok. i tak bym kiedyś przeczytała, bo naprawdę, całą duszą uwielbiam państwa Kuźmińskich. Ale ta trzecia z kolei (dla mnie) książka, ostudziła mój zapał do przeczytania absolutnie wszystkich powieści.

Rzecz dotyczy... no właśnie, czego?
Niby losów Żydów w czasie wojny i po niej. Ale... wydaje mi się, że bardziej stosunków międzyludzkich wśród nie-żydów. Od tych co ukrywali, przez tych co byli neutralni, aż po tych co donosili... Klasyka, powiecie - pewnie tak. Ale w tej książce jest to pokazane od strony - potomków.
Którzy w 50 lat po wojnie nie mają pojęcia o losach swojej rodziny, o tym kim byli. Co więcej - nie mają pojęcia, czy kochany dziadek był mordercą, Sprawiedliwym czy był neutralny.
I co więcej - nigdy się tego nie dowiedzą. Bo część losów jest udokumentowana, ale duża część wciąż pozostaje NN....

„Mara” to kolejny fantastyczny etnokryminał z ciekawie przemyślaną fabuła i dobrze skonstruowaną historią. Książka wzbudziła we mnie wiele emocji ale także skłoniła do poszerzenia wiedzy na niezwykle drażliwy temat jakim był Judenjagd czyli polowania na Żydów, którzy uciekli z gett. Książka porusza bowiem bardzo niewygodny temat. Pokazuje również iż wiele osób woli ukryć to co niewygodne i udawać, że pewne sprawy nigdy nie miały miejsca. Pokazuje również jak trudno jest przełamać mur milczenia mieszkańców oraz skomplikowane małomiasteczkowe relacje pokazując ich drugie dno. Sam wątek kryminalny tak naprawdę ma na celu pokazać trudny temat zagłady, a właściwe to jej ostateczny etap, który nie jest do końca znany. Lektura jasno pokazuje, iż na temat Holokaustu nie wszystko zostało powiedziane. Całość została dopracowana w każdym detalu zarówno pod kątem historycznym jak i kryminalnym. W całej historii z pozoru nie nic nie łączy ze sobą również odnalezionego szkieletu w rodzinnym ogródku, ze śmiertelnym wypadkiem, jak się tylko z pozoru wydawało - Władysława Wężyka. Ale żeby się tego dowiedzieć musicie ją przeczytać. Zapewniam Was, że nie będzie to strata czasu, a wręcz przeciwnie.

Miło było znowu spędzić trochę czasu z Anką i Bastianem. Bardzo podobał mi się od czasu Pionka wątek z Gerardem, a z kolei Pionka uważam za najlepszą książkę z cyklu. Wątek z historią żydowską jakoś nie do końca wpasował się w mój gust. Uważam jednak tą książkę za dobrą i wartą przeczytania.