Łakome

Mocna, poetycka proza o chorobie i odchodzeniu. Książka zaczyna się tak, że narratorka, młoda kobieta przybywa wraz z przyjaciółką o imieniu Ann do domu babki na wsi, aby asystować babce w chorobie i umieraniu. Jest też tam dziadek, który nie umie sobie poradzić z całą sytuacją: „Dziadek unika choroby babki, ceremonie wokół choroby są mu obce, nie... Recenzja książki Łakome

@almos × 32

Dunaj wyje. Utracie. I jeszcze ptakom. Kiedy czytam tę dedykację, nie rozumiem jeszcze: o jaką Utratę chodzi? O tę mazowiecką? Nie, to jednak Beskidy, a utrata nie jest nazwą własną. Rwana, oszczędna prozodia narracji odrzuca mnie. Jest zimna, męska, bezuczuciowa, szpitalna, aseptyczna. Lebda nie znosi piękna języka, nawet gdy mieni się w nim pi... Recenzja książki Łakome

@tsantsara × 30

Tyka tu wszystko: tik-takuje śmierć, tik-takuje kalendarz, tik-takuje zegar w kuchni. Wszystko tyka ku utracie. Wszystko się zbliża ku końcowi. Słychać też, ale to już później, jak babka paliczkami palców prawej ręki, tej od strony kaloryfera, cicho gra na chłodnych żebrach tego domu: puk, puk, puk, puk. W tym domu zawsze było żywe. Ale weszła też... Recenzja książki Łakome

@aga.kusi_poczta.fm × 22

Ta książka wpadła w moje ręce w odpowiednim momencie. Okazała się balsamem na skołatane nerwy, odpowiedzią na niezadane pytania i upragnionym wytchnieniem w takim momencie mojego życia, kiedy trudność sprawia mi nawet zwykłe oddychanie. Przyniosła ukojenie, spokój i pozwoliła choć trochę oswoić się z tym co nieuniknione. Kiedy patrzę na moich star... Recenzja książki Łakome

@Jezynka × 14