Łakome recenzja

Tyka tu wszystko: tik-takuje śmierć, tik-takuje kalendarz, tik-takuje zegar w kuchni.
Wszystko tyka ku utracie. Wszystko się zbliża ku końcowi.
Słychać też, ale to już później, jak babka paliczkami palców prawej ręki, tej od strony kaloryfera, cicho gra na chłodnych żebrach tego domu: puk, puk, puk, puk.
W tym domu zawsze było żywe. Ale weszła też śmierć, w babkę, dlatego dziadek jej unika. Dba o nią, ale nie chce kontaktu ze śmiercią w niej. Chce, by babce było ciepło, by jadła, by żyła jeszcze, ale nie chce mieć z nią styczności. Ona zaś pragnie żywego. Do swojego pokoju sprowadza mrówki, muchy, dziwne owady. Prawie nieżywa wpuszcza do siebie żywe. Nie zabijaj, krzyczą jej oczy.
Choroba jest w niej i czasem nie liczy dni. Śpi, coś tam zje, kroplówka spływa do żył, jak rower jadący po autostradzie. Kap, kap, kap. Wszystko koło niej spowalnia. I ona też, wnuczka, która tu przyjechała. też. Czuje się chora

Łakoma jest żałoba.
Z żałoby byłby wiersz. I byłaby w nim czarna procesja, i trumna na przodzie, i psy na końcu i biała gęś wychodząca z mijanej właśnie szkoły. I byłaby stypa dla babki i dwa kurczaki transylwańskie z ukręconymi głowami, które Staszek uśmiercił, bo nie znalazł już żadnego gołębia. Bo babka tylko gołębie jadła każdego dnia, teraz trzeba ją okłamać. Okłamać jej podniebienie. Dać śmierci mieszkającej w niej synonim tego, czego chce, a czego nie ma, może się nie zorientuje. Babka jest, jak dziecko, wierzy każdemu i we wszystko. To chore śmiertelnie duże dziecko, którego dni do końca odlicz
a zegar, tuptające mrówki, które skierowała do tego pokoju i mucha, tłusta i obżarta, która obija się o szybę...
Nie zapomnę z tej historii wątku z mrówkami, które babcia ścieżką skierowała z kuchni do swojego pokoju. Ratowała wszystko. Pająki, muchy, ćmy... Kleszcze się jej tylko nie łapały, a w dziadka aż wkręcał

Ale tu jest i dziadek, który jest i znika. Czasem słychać go, a nie widać. Jest, aż go nagle niema. Odchodzi to, co było żywe i w domu zostaje martwe... One dwie, jak w transie. Babcia i wnuczka i jej przyjaciółka. Ale to same kobiety, bez mężczyzny... i jest jakaś wrażliwość i zagubienie i samotność i pusta, której nie sposób zakleić, czy zapełnić.

Lebda szatkuje zdania, czasem nie wiesz w czym rzecz, ale... bądź cierpliwy, wszystko tu jest jasne. wszystko potrzebne i każdy szczegół do siebie pasuje.
Przeszłość bełta się z tym co teraz, wspomnienia z rzeczywistością, a sny włażą w dni. Morfina działa, babcia jeszcze jest. dni posuwają się niemrawo po sobie...

Ale dziadka brak...