Łakome recenzja

Ta książka wpadła w moje ręce w odpowiednim momencie. Okazała się balsamem na skołatane nerwy, odpowiedzią na niezadane pytania i upragnionym wytchnieniem w takim momencie mojego życia, kiedy trudność sprawia mi nawet zwykłe oddychanie. Przyniosła ukojenie, spokój i pozwoliła choć trochę oswoić się z tym co nieuniknione.
Kiedy patrzę na moich starzejących się rodziców, odganiam od siebie myśli o ich odejściu. Zaklinam rzeczywistość wmawiając sobie, że przecież tyle jeszcze przed nimi, że dziś 70 lat to właściwie wiek średni. Zatykam uszy gdy mówią o swoich problemach zdrowotnych i częstych wizytach u lekarza. Nie ma we mnie zgody na to, że kiedyś mnie opuszczą i mam w sobie dziecięcą wiarę, że przecież miłość, którą do nich czuje, przezwycięży nawet śmierć.

"Łakome" Małgorzaty Lebdy to opowieść o życiu, którego nieodłącznym elementem jest śmierć. Odchodzenie bowiem to ciągle życie z którego można czerpać radość. Delektować się smakiem świeżych truskawek, promieniem słońca głaszczącym naszą skórę czy dotykiem kociego futra.
Bohaterka tej powieści, wraz ze swoją przyjaciółką porzuca wielkomiejskie życie i powraca w rodzinne strony aby opiekować się umierającą na raka babcią. Towarzyszy jej w tym powolnym odchodzeniu, które jest tak naturalne, pozbawione histerii i łez. Zamiast tego jest bliskość, czas, który można ofiarować drugiej osobie i ciche pogodzenie się z tym co nieuniknione.

To niezwykle subtelna, przesiąknięta całą gamę emocji historia, która wzrusza do łez. Jej tłem jest wiejskie, proste życie, które uczy pokory i szacunku do przyrody wyznaczającej od stuleci niezmienny rytm: coś się rodzi, coś umiera, po zimie zawsze przychodzi wiosna, a po nocy dzień. Autorka jest poetką i "Łakome" to tak naprawdę rozpisany na rozdziały wiersz: poruszający, głęboki i piękny.
Jestem przekonana, że wielu z Was będzie oczarowanych po lekturze tej książki. Ja z pewnością poszukam na księgarskich półkach tomików wierszy Małgorzaty Lebdy, aby znów móc zanurzyć się w jej twórczość.