Komu bije dzwon

Chyba wszystko zostało już powiedziane.
Ja wróciłam tą książką do czasów, gdy miałam kilkanaście lat. Pamiętam, że mi się bardzo podobała, a zwrot - nie pytaj komu bije dzwon, bije on tobie - towarzyszy mi w zasadzie przez całego życie. Teraz może tylko więcej z niej zrozumiałam.
Hemingway to mistrz szczegółów i pomimo wielu opisów, książkę ciężko odłożyć.

Aby przeczytać "Komu bije dzwon" czekałam długo, bo uważam, że do czytania niektórych pisarzy trzeba dojrzeć.
Właściwie to wysłuchałam tej książki w wydaniu sprzed kilkudziesięciu lat. Dzieło rewelacyjne, ponadczasowe. W sumie, w perspektywie współczesności widzimy w jak tragicznej sytuacji znaleźli się bohaterowie tej książki- pomiędzy dwiema tyraniami. Myślę, że teraz, pokolenie depresji i zwątpienia powinno nauczyć się aktywnie działać w obliczu zła.
Z uwagą śledziłam również wątku miłosnego, a zwłaszcza tych 'męskich przemyśleń'.
Dodam, że po tej lekturze doceniłam to, że współcześnie nie musimy podejmować tak desperackich decyzji.

Zacznę od tego, że książka była czytana przez moją mamę i to jej wrażenia będą opisywane.
Ta recenzja będzie troszkę inna. Dlaczego? Ponieważ nie napiszę wam zarysu historii, jaką w niej znajdziecie, a opowiem Wam, o czym jest. Wraz z książką udamy się do Hiszpanii, gdzie trwa wojna i poznamy jej różne oblicza. Często brutalne, niesprawiedliwe, gdzie osoby, które powinny stać za nimi murem, potrafią zdradzić. Będzie walka, zdrada, ale również przyjaźń, miłość. To historia pełna emocji, które zostają jeszcze na długo po przeczytaniu.

Według mamy książka nie jest dla każdego. Dlaczego? Bo nie jednokrotnie ukazuje prawdziwe oblicze wojny, które nie jest ani trochę kolorowe. Napisana jest wiele lat temu, co sprawia, że nie każdemu będzie odpowiadał język, jaki w niej znajdzie.

Bohaterowie według mamy zdecydowanie ciekawi, dość dobrze wykreowani. Jednych polubiła, innych zdecydowanie mniej. Jednak powiedziała, że każdy z nich był niezbędny w tej książce.

„Komu bije dzwon” to książka nie dla każdego, pokazująca różne oblicza wojny. Mojej mamie się podobała i poleca.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Każda wojna jest plugawa. Zniewala strachem i podsyca agresję. Ale to nie jest książka o wojnie i ten tego nie rozumie, kto daje mniej niż 7.
Wojna tutaj jest tłem dla festiwalu osobliwości, dla plejady charakterów. Wojna w głowie Roberta jest niemniej zajadła niż ta na froncie. Zakochałam się w nim i w Marii, zakochałam się w Pilar, zakochałam się w Pablo. Cudownie rozrysowane postacie.
Niesamowicie zgorzkniały musi być ten, kto nie docenia tej historii o miłości. Tak jak Ingles, poświęciłabym 70 lat swojego życia za 70 godzin tak silnej i pięknej, emocjonalnej i fizycznej, trochę naiwnej i bardzo intensywnej więzi.
W gruncie rzeczy z Hemingwaya był bardzo wrażliwy i romantyczny człowiek.