Klub Dzikiej Róży

Choć nie jest to historia typowo kryminalna, to jednak zaczyna się od zbrodni... To właśnie „Klub Dzikiej Róży” Kate Quinn, amerykańskiej autorki powieści historycznych, która tą powieścią pokusiła się o coś innego, niż dostarczała czytelnikom dotychczas. Tym razem historia zaczyna się czyjąś śmiercią, a my, żeby dojść do tego kto jest sprawcą, a kto ofiarą i jaki był motyw, musimy przyjrzeć się historiom z przeszłości, które można określić jako obyczajowo-historyczne. Postaci co prawda są fikcyjne, ale już tło jest jak najbardziej prawdziwe, a autorka w genialny sposób oddaje wszystkie bolączki życia w Ameryce w latach 50-tych poprzedniego wieku. Tematów jest ogrom - w tle ciągle jeszcze II wojna światowa, na horyzoncie zagrożenie nuklearne. Trwa wojna koreańska i gnębienie wszystkiego, co inne - politycznie, rasowo, narodowościowo czy pod względem orientacji. My historię poznajemy oczami siedmiu kobiet i dwóch postaci męskich - każda po kolei opowiada nam o sobie, o swojej przeszłości i doświadczeniach, tego, co doprowadziło ich wszystkich do Domu pod Dziką Różą. Są to historie przejmujące, pełne żywych emocji, dobrego jedzenia (są przepisy! I to bardzo różnorodne, bo postacie pochodzą z różnych krajów! Jest nawet konkurs cukierniczy!) i przyjaźni, która rozwija się powoli i niezauważalnie, ale łączy tak, że nie da się tych więzi zerwać. Opowieści te zmuszają czytelnika do refleksji nie tylko na temat tamtych czasów, ale i ogólnych. A najważniejsza z nich jest toleranc...

Dom pod Dziką Różą to miejsce, w którym żyje siedem kobiet. Każda z nich jest inna, każda ma swoją historię, powody, które sprawiły, że postanowiły tam zamieszkać. To miejsce pełne spokoju, z dala od męskich spojrzeń, a przynajmniej do czasu. Kiedy młoda wdowa Grace, zajmuje pokój na poddaszu, postanawia coś zmienić. Zaczyna od cotygodniowych wspólnych kolacji, które są dość przyjemne. Dzięki nim między kobietami zaczyna się tworzyć więź, zaczynają się do siebie zbliżać, pojawiają się między nimi przyjaźnie.
Pewnego dnia dochodzi do morderstwa. Przed policją niełatwe zadanie, mieszkanki nic nie wiedzą, a przynajmniej tak twierdzą. Jest ciało, nie ma zabójcy. Czy się znajdzie? Co takiego stało się w domu pod Dziką Różą? Jak potoczą się losy mieszkanek? Z czym przyjdzie się im zmierzyć? Jakie sekrety skrywają.

W książce poznałam siedem kobiet i przeszłość każdej z nich, a także ich wspólną historię. Mnie to zdecydowanie się podobało. Akcja początkowo szybka, później zwalnia, mamy czas trochę odetchnąć, aby znowu przyspieszyć. Książka wciąga i to bardzo, ma ponad 500 stron, a dla mnie było to na dwa wieczory. Czytało się ją bardzo szybko, a podczas czytania towarzyszyły różne emocje.

Bohaterek jest 7 i każdą z nich poznajemy bliżej. Są zupełnie inne, mają inną przeszłość, inne plany, marzenia, problemy. Na swój sposób każda jest ciekawa.

„Klub Dzikiej Róży” to książka, która mnie zdecydowanie się podobała i z wielką przyjemnością polecam.
...

Ta książka to idealny przykład, że powieść nie musi mieć pędzącej akcji, nie musi opierać się na romantycznej relacji, a nawet mieć skomplikowanej fabuły, żeby zachwycić i nie pozwolić czytelnikowi się oderwać, aż do ostatniej strony. I chociaż wydawca kusi zbrodnią, to nie przeczytamy kryminału, tylko napisaną z rozmachem opowieść o kobietach.

To dramat obyczajowy, pełen emocji, traum. Wszystko owiane tajemnicą teraz, w teraźniejszości, ale też tajemnicą z przeszłości. Niby oczywista, a zarazem pełna niedopowiedzeń. Prosta, bo ciężko tu szukać wymyślnych wydarzeń, a równocześnie złożona jak życie. I chociaż ktoś by mógł zarzucić jej, że to nie mogło się wdarzyć w realnym świecie, to to w jaki sposób wszystkie wydarzenia zostały przedstawione sprawia, że ja uwierzyłam w każde słowo.
Podeszłam do tej książki całkowicie bez oczekiwań, nawet trochę bez wgłębiania się o czym będzie, a okazało się, że takiej powieści chciałam.

Czytało się świetnie, była wciagajaca, angażująca i ciekawa. Myślę, że zostanie w moich myślach na dłużej.