Każę aktorom powtórzyć morderstwo

Przede wszystkim - wydawca dał plamę w opisie na okładce. Wyraźnie z niego wynika, że żoną Romana Rudzińskiego była Anna, więc możecie zrozumieć moje zdumienie, kiedy zaczęłam lekturę i nagle okazało się, że Anna jest... siostrą żony Romana Rudzińskiego - Marii. Miałam dysonans, trudno mi się było przestawić.
Poza tym, konstrukcja zagadki jest bardzo typowa dla autora, którego lubię z czasów dziecinnych i fascynacji Joe Alexem - zamknięty dom, otruty nieboszczyk, zawirowania rodzinne... Bardziej taki klimat pasuje do Anglii, niż do naszego szarego PRL-u, ale ponieważ ogólnie zarówno zagadka jak i tok myślenia i działania prowadzącego śledztwo jest niezły, to się nie bardzo czepiam. Za to ugryzło mnie zakończenie - podobnie jak w klasycznych kryminałach Joe Alexa, tu też morderca ucieka w śmierć, nie dochodzi właściwie do zatrzymania, choć oczywiście dzielny milicjant wyjaśnia mordercy co i jak zrobił. No i zgrzyt, bo nagle okazuje się, że morderca nie żyje - ale dlaczego? To już nie zostało wyjaśnione, czy atak serca (raczej mało prawdopodobne), czy rozgryziona plomba z cyjankiem (jeszcze mniej prawdopodobne)? Z jakiegoś powodu doszło do zgonu - i tyle....

„Milicja w krainie czarów” – ten świetny cytat z książki Kazimierza Kwaśniewskiego najlepiej oddaje nastrój tego króciutkiego kryminałku. Nawet gdybym nie wiedziała, że autor , to tak naprawdę Maciej Słomczyński - innym razem pod brytyjskim pseudonimem Joe Alex - i tak łatwo rozpoznałabym. Po stylu. Komisarz (?) Ziętek jest tak brytyjski… pozostali bohaterowie tak niewiele mają z PRL-u, czasu gdy rozgrywa się historyjka….
No, cóż. Pewnie też dlatego tak przyjemnie się to czyta. Poza tym zagadka jest naprawdę solidnie skonstruowana. Miłe dwie godzinki czytania.