Hubal

Ledwo o krok od tandety... Zresztą, czego ja się spodziewałem po tej tematyce, to sam nie wiem - tak czy owak, nie leży mi ta partyzancka martyrologia, ale miałem cichą nadzieję, że pan Komuda w cudowny sposób polepszy ten stan za sprawą świetnej książki.
Niestety, przez większą część książki panuje mizeria, chociaż momenty ciekawsze są.
Może autor chciał zrobić Hubalowi laurkę, pokazać jaki to był twardziel, bohater, jakich to czynów walecznych dokonał. A co wyszło? Dupek myślący nie tą głową co trzeba, mający głęboko w dupie zwykłych mieszkańców, chrzaniący jakieś farmazony o poświęceniu i doli żołnierskiej, bez wahania dupczy co popadnie, nie przejmując się konsekwencjami, a wykorzystywanych przez niego, protestujących chłopów (którym najbardziej się od Niemców oberwie), każe swoim wypierdkom tłuc do krwi, albo od razu kulka w łeb i do piachu. To nie jest bohater, tylko zwykły bandzior, dwudziestowieczne wydanie napompowanego dumą szlachetki z kijkiem zamiast szabli i dziurą na tyłku.
Książka ma 750 stron z górką, a akcji w niej prawie nic. Jak ktoś celnie napisał w jednej z opinii: Hubal ze swoją świtą jeżdżą od wioski do wioski, robią problemy sołtysom, bałamucą dziewki, raz na ruski rok strzelą zza krzaka do jakichś niezbyt ogarniętych Helmutów i wio - do następnej wiochy. Akcji z prawdziwego zdarzenia można się doczekać po ponad sześciuset stronach, więc "trochę" kiepsko. A może pokazana jest proza życia ułanów walczących zaczepnie z wrogiem? Też ni ch...