Zawisza II. Złamany półksiężyc

To się czyta. Od jednej bitwy, do drugiej. Od jednego dworu do drugiej siedziby władców. A do tego, ten ostatni rozdział. Majstersztyk. No i świetnie zredagowane przypisy. Imć Pan Jacek nie zawodzi. Polecam.

"Zawisza. Złamany półksiężyc" był jedną z tych książek, co do których miałem wysokie wymagania i byłem wręcz pewien, że je spełni. Spowodowane to było ciekawym dla mnie, jako fana historii, konceptem na fabułę oraz tym, że ostatnie książki Jacka Komudy, które czytałem były bardzo dobre. Niestety, rzeczywistość bywa rozczarowująca.

Na wstępie zaznaczę, że nie jest to zła powieść, jest dobra, ale nic ponad to. Książkę czyta się przyjemnie, choć jak to bywa w przypadku książek Komudy, średnio sprawnie, przez konieczność doczytywania przypisów na końcu książkę. Nie mówię wcale, że jest to wada, gdyż osobiście lubię te historyczne ciekawostki.

Największą wadą tej powieści jest według mnie jej długość. Trochę ponad 300 stron nie wystarcza by opowiedzieć tę historię w pełni. Do tego, jak dla mnie, za dużo w niej podróży i mało znaczących rozmów, a za mało walki i akcji. Wielokrotnie miałem wrażenie, że fabuła zmierza w stronę porządnej akcji, po czym okazywało się, że na budowaniu napięcia się kończyło. Ponadto, nie spodobało mi się zakończenie książki. Liczyłem na fajną klamrę pierwszego i ostatniego rozdziału, ale zawiodłem się. Do tego, nie podobało mi się nietrzymanie się faktów historycznych, do czego Jacek Komuda mnie raczej nie przyzwyczaił, a wręcz odwrotnie.

Uważam, że powieść ta miała potencjał i nadal jest to dobra książka, ale zdecydowanie spodziewałem się lepszej lektury. Na plus, można dowiedzieć się z niej wiele ciekawych rzeczy z przes...