Gonitwa chmur

W Warszawie lat trzydziestych opisanej przez Marię Paszyńską jest coś takiego, że nawet mi się nie chce oburzać na autorkę za przewidywalnie nakreślone losy bohaterów i ich schematyczne sylwetki. Wręcz doceniam pełen staroświeckiego uroku sposób, w jaki opisuje relacje rodzinne, przyjacielskie, uczuciowe. Niezwykle ciepło i tak cudownie prosto czyta się „Gonitwę chmur” – jak czytało się i „Warszawski niebotyk”. Od pierwszych słów poczułam się jak w domu, pod oknami którego właśnie przejechała dorożka albo przebiegł mały gazeciarz. Nie nużyły mnie drobiazgowe opisy słodkich dzieł sztuki z cukierni Starczewskich czy z dekoratorni Wedla. Nadal twierdzę, że najpiękniejszą i najważniejszą bohaterką jest tu właśnie Warszawa, ta ze starych zdjęć i filmów. Różne jej miejsca, zakłady, ulice i dzielnice, świątynie, dynamika odrodzonego miasta, które wkracza na tory prężnego rozwoju i pędzi ku nowoczesności. Tak wiele działo się wtedy w stolicy – i ile radości musiało temu towarzyszyć… Znów obudziło się we mnie przekonanie, że mieszkańcy Warszawy w okresie dwudziestolecia międzywojennego musieli być najszczęśliwszymi ludźmi na świecie – a ich światem była Warszawa. Znów podsycona została moja tęsknota za czasami, w których nie żyłam, a w których chciałabym żyć.
„Sielankowy pejzaż zimowego nieba zburzyła niespodziewanie gonitwa chmur”.
Jeszcze nie. Nie w tym tomie. Nie mam pojęcia, czy autorka planuje kontynuację opowieści – następna jej część to byłby już czas wojny. Co z bohat...