Głosy Pamano

Jest tu wszystko, co powinno sprawić, że lektura zaczaruje mnie, wciągnie i zachwyci. Ludzkie losy naznaczone przez Historię, opowieść obejmująca kilkadziesiąt lat snuta wielotorowo i wielopoziomowo, wspomnienia, świetnie skonstruowane pod względem psychologicznym sylwetki, czas przeszły występujący na równych prawach z teraźniejszym…. Nie ma tu prawdy jedynej i niepodważalnej. Wszystko zależy od tego, czyjej opowieści zaufamy… Nie ma tu historii prostych, jednoznacznych…

A jednak. Nie porwała mnie. Nie zachwyciła. Winą za to obarczam formę, a w zasadzie jej dwa elementy (eksperymenty?). Książka chwilami budziła mój sprzeciw, ale nie z gatunku tych sprzeciwów, które burzą spokój ugruntowanych wyobrażeń i przekonań, by przerodzić się w zaintrygowanie czy fascynację. Tu był sprzeciw ze wskazaniem w stronę niechęci. Mówię tu o wielce oryginalnej konwencji, której uzasadnienia zastosowania nie potrafię odgadnąć, polegającej na tym, że od czasu do czasu pojawia się zdanie pozbawione znaków interpunkcyjnych, albo posiadające te znaki, lecz użyte niezgodnie z zasadami interpunkcji. Zdarzają się też zdania, które rozpoczyna jeden narrator, a kończy inny, ponadto część narracji jest w czasie teraźniejszym, część w przeszłym, a żeby było jeszcze ciekawiej? bardziej oryginalnie? nowatorsko? wypowiedź każdego z narratorów odnosi się do innego wydarzenia, problemu. Hm… Lubię takie literackie wykrętasy :), jednakże nie wtedy, gdy zaburzają one nastrój opowieści. Lubię taką zabawę ...