Kiedy zapada mrok

Raj w porównaniu z ostatnią książką pana Cabré, której nie polecam. Ten zbiór opowiadań zaś bardzo, ale to bardzo polecam.

Kiedy zapada mrok...i ledwo co widać już w nadchodzącej ciemności, wszystko może się zdarzyć. W dodatku to "wszystko" najczęściej nie jest dobre. Właśnie to "niedobre", wręcz złe, wyziera z każdego opowiadania autora. Pierwsza moja konkluzja, jaka mi się nasunęła po przeczytaniu całości, to stwierdzenie, że wszystkie te opowiadania, są mniej więcej na jednym poziomie, w moim odczuciu. Chyba pierwszy raz mi się zdarzył taki wniosek w przypadku opowiadań. Nie ma w tym zbiorze opowiadań bardzo złych, ani bardzo dobrych, wszystkie są bardzo ciekawe .

Na początku są opowiadania krótsze, pod koniec książki dłuższe, takie na jakby kilka nawet rozdziałów. Za bardzo ciekawy zabieg, uznaję to, że niektóre z nich się zazębiają, uzupełniają, coś z jednego opowiadania, jako jakaś wzmianka powraca w którymś kolejnym. Ale klamrą spinającą jest zło, które może się wydarzyć po zapadnięciu zmroku.

Są tu więc różne morderstwa, zabójstwa, porwania, kradzieże i inne działania przynoszące całkiem spore zyski. Jest też opowiadanie, którego narratorem jest...nieboszczyk, a także... książka. Podsumowując moją opinię, Cabré napisał fajne opowiadania, ale szału nie było, ani żadnych ochów i achów, więc ode mnie ocena ledwo w okolicach sześciu gwiazdek.

Jednak, z racji tego, że w przypadku zbioru opowiadań, czy antologii zawsze wybieram podium, spróbuję tutaj też tak zrobić, aczkolwiek, jest to dość trudne tym razem, gdyż, jak już nadmieniłam, poziom tych opowiadań jest p...

"Kiedy zapada zmrok" to zbiór trzynastu opowiadań napisanych w latach 2012-2016. Opowieści wybrane przez autora do tej publikacji łączy przytłaczająca atmosfera niepewności i smutku, poczucie ulotności chwili i zbliżającego się końca - nagłego, często okrutnego.

Opowiadania splecione są ze sobą wybranymi postaciami, wątkami, a także - co charakterystyczne dla autora - szczególnymi przedmiotami, które kluczą pomiędzy stronami , a w przypadku jednego obrazu nawet pomiędzy książkami.

"Przyjemne uczucie, gdyby nie to, że".

...że zawodzą przyjaciele i ojcowie, spowiednicy nie dochowują tajemnic, złodzieje zostają okradzeni, spełnione marzenia potrafią odebrać rozum, zło zmienia ludzi w potwory, pieniądze ściągają nieszczęścia, istnieje coś takiego jak fatalny zbieg okoliczności...

Opowiadania są napisane językiem charakterystycznym dla J. Cabré, łączącym narrację pierwszo i trzecioosobową - subiektywną i obiektywną oraz 'eksperymentalną' interpunkcję, a kropka postawiona na końcu każdego z nich nie zamyka definitywnie opowieści, lecz wskazuje jedynie miejsce, do którego pisarz doszedł snując kolejną historię.

Nie jestem miłośniczką opowiadań, ale „Kiedy zapada zmrok” jest zbiorem wybornym. Z jednej strony każde z 13 opowiadań jest autonomiczne, ale nawzajem się przenikają tworząc doskonałą całość. Można by powiedzieć, że kiedy zapada zmrok w duszy człowieka, budzą się demony . Ukazuje jak powstaje zło w człowieku, gdzie są jego korzenie i jak później rządzi jego czynami. Wszystkie opowiadania przenika motyw zła, śmierci i ukazanie najmroczniejszych zakątków naszej duszy, ale jest miejsce dla ironii, miejscami zabawy i fantazji. Na uwagę zasługuje język wywołujący dreszcz i sposoby narracji poszczególnych opowiadań. Mnie zachwycił też motyw wnikania do obrazu Milleta. Często sama oglądając obrazy w muzeum miałabym ochotę wniknąć do obrazu, aby poczuć całą sobą atmosferę danego obrazu.
Dla mnie ten zbiór opowiadań jest mistrzostwem literatury i gorąco polecam.

O czym ta książka?
O mroku, który dopada ludzką duszę i spowija ją tak, że ów człowiek zabija. Z zazdrości, zemsty, aby się dowartościować lub z pobudek ekonomicznych. Wnikamy we wnętrze bohaterów, poznajemy ich najskrytsze myśli, powody, które nimi kierowały. Bo to książka nie o tym jak się zabija, ale czemu. Nie kryminał, a powiastki psychologiczne z mordem w tle. a zarazem rzecz o nieprzewidywalności ludzkiego los

Jak napisana?
Ach i och! Wysmakowane historie, podróż do świata sztuki, proza wysokiej jakości, urzekający styl, charakterystyczny język i w ogóle … uczta literacka.

Ale... !
Zdarzyło się coś podobnego jak przy lekturze „Podróży zimowej”. Póki obcowałam z opowiadaniami Cabre - było świetnie, czysta przyjemność - gdy czytałam, to się zachwycałam.
Ale minął miesiąc, wzięłam się za pisanie tej opinii i zonk! Pamiętam tylko dobre wrażenie z czasu spędzonego z książką w ręku. I nic więcej. O czym to było? Czarna dziura! I wcale nie dlatego, że to są krótkie formy, wszak ja jestem miłośnikiem opowiadań. Przecież opowiadania o podobnej tematyce „Zemstę” i „Zazdrość” Jo Nesbo, czy „Grobową ciszę, żałobny zgiełk” - po roku pamiętam doskonale.
Nie żałuję czasu spędzonego z książką, to było urocze kilka godzin, ale nic z tego nie wynikło i niewiele mi w głowie zostało.

Zbiór opowiadań, których motywem przewodnim jest śmierć. W różnych odsłonach. A to ktoś zabija kogoś, a to ktoś jest zabijany, jest też bohater, który jest martwy i ktoś mu spokój wieczny zakłóca. Ogólnie, jak to z opowiadaniami bywa, jedne są lepsze a inne gorsze. Mnie urzekło opowiadanie "Srebrna kula" o przywódcy nieco oderwanym od rzeczywistości. Niezmiennie zachwyca mnie styl pisania autora. Poza tym bardzo ładne, staranne wydanie.