Gamerka. To tylko gra

Uwielbiam książki K. Wycisk i choć jestem wielkim sympatykiem fantastyki, w jej wydaniu sięgam też po inne gatunki, a dokładniej ten nielubiany przeze mnie romans. Kasia zawsze doda tam coś, co sprawi, że ciężko się oderwać, a relacja między głównymi bohaterami jest wyjątkowa i niewkurzająca.

W Gamerce główne skrzypce odgrywają turnieje FIFA. Bardzo interesuję się piłką nożną, a jako dziecko grałam w FIF-ę, więc dla autorki było to wyzwanie. Podchodziłam do tej książki bardzo krytycznie, ale... właściwie nie miałam do czego się przyczepić. Reaserch był zrobiony bardzo dobrze, a opisy meczów wyglądały, jakby naprawdę zostały napisane przez znawcę futbolu. Mam za to duży szacunek dla autorki, bo po raz kolejny mnie nie zawiodła! Ten wątek był dla mnie ważny jeszcze z innego powodu. Główna bohaterka ukrywa się za maską Białego Królika, ponieważ grając jako dziewczyna, spotkała się z hejtem. Środowisko kibicowskie takie jest - dziewczyny naprawdę muszą się mocno natrudzić, aby zasłużyć w nim na jakikolwiek szacunek. Większość traktowana jest jak "poszukiwaczka męża", bo przecież jak kobieta może interesować się futbolem? Dlatego w pełni rozumiałam sytuacją Wiki, utożsamiałam się z nią i mocno jej kibicowałam.

Drugim istotnym wątkiem fabularnym jest schizofrenia, która choć nie wybija się na pierwszy plan, działa sobie w tle. Tutaj z kolei znawcą nie jestem, więc z punktu widzenia laika powiem tylko, że wszystko wyglądało tak bardzo realnie. Fajnie ...

"Gamerka. To tylko gra" Katarzyny Wycisk to książka, która swego czasu wyskakiwała z każdego możliwego miejsca w bookmediach. Między innymi dlatego długo zastanawiałam się nad tym, czy w ogóle po nią sięgać. Ostatecznie moja sympatia do piłki nożnej (choć bardziej tej tradycyjnej) jednak wygrała i postanowiłam dać publikacji szansę. Czy zatem wykorzystanie motywu e-sportu w książce zdało egzamin? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Głównymi bohaterami historii są Kilian — wicemistrz świata w grze FIFA znany pod pseudonimem "MadHatter" i Wiktoria używająca nicka "WhiteRabbit" — dziewczyna, która jest na najlepszej drodze to tego, aby stać się jednym z najlepszych graczy, jednak z powodu dyskryminacji płciowej musi ukrywać swoją tożsamość pod maską białego królika.

Ich drogi przecinają się przy okazji startu w Mistrzostwach Polski organizowanych w Warszawie, jednak problem polega na tym, że mieli okazję poznać się podwójnie. Zarówno jako gracze, jak i prywatnie. Chociaż Wiktoria doskonale wie, kim jest Kilian, on nie ma pojęcia, że dziewczyna podziela jego pasję i w rzeczywistości jest jego rywalem podczas turnieju. Czy chłopak kiedyś pozna prawdę?

Jedno jest pewne. Zanim do tego dojdzie, oboje będą już bardzo zaangażowani we wzajemną relację. Czy Kilian wybaczy ukochanej, że oszukiwała go przez tak długi czas? Czy uda im się połączyć życie prywatne i zawodowe? Czy ich miłość pokona wszystkie przeciwności losu? Co wydarzy się, gdy na ich drodze pojawią s...

Szczęśliwi ci, którzy robią to, co lubią i jeszcze im za to płacą…

No fakt… nie zawsze jest idealnie, bo utrzymanie się na odpowiednim poziomie wymaga wielu poświęceń, wliczając w to prywatność i życie osobiste.

Bywa bowiem, że na potrzeby pasji stwarza się alternatywny wizerunek. A może raczej pokazuje się światu tylko drobny wycinek własnego „ja”.

Idealnym przykładem na poparcie moich słów jest historia Kiliana, który utrzymuje się na szczycie, ale nikt nie wie, ile go kosztowało, by tam dotrzeć.

Mogłoby się wydawać, że ma wszystko… urodę, pieniądze, sławę, rozpoznawalność, powodzenie, a tak naprawdę to, co pokazuje publicznie jest… czym? Sprawdźcie sami.

W pewnym stopniu w regułę, o której wspomniałam wpasowuje się również Wiki. Z tym że jej maska jest autentyczna, choć została przybrana z innych powodów niż w przypadku Kiliana.

Ciekawie było poznawać oba oblicza głównych bohaterów, co nie zmienia faktu, że (wiem… zaskoczę Was, siebie zresztą też zaskoczyłam) w całej historii przeszkadzał mi wątek e-sportu.

Brzmi to dziwnie, bo sama od czasu do czasu lubię zanurzyć się w świecie gier. Co prawda preferuję SIMSy, ale nie gardzę też sportowymi, w tym FIFĄ. Nie pytajcie mnie tylko dlaczego przeszkadzał mi ten wątek, bo sama tego nie rozumiem.

Wiem za to, że temat szufladkowania ludzi powinien być nagłaśniany, a samo szufladkowanie potępiane. W końcu nie jest ważny kolor skóry, płeć, wykształce...