Falco

„Falco” jest pierwszym tomem ciekawie zapowiadającego się cyklu. Dostajemy się w wir Wojny Domowej w Hiszpanii. Oprócz walczących po obu stronach różnych organizacji, mamy też do czynienia z najemnikami i wywiadami różnych krajów, które chcą przechylić zwycięstwo na swoją stronę. Obraz oparty na prawdziwych, udokumentowanych wydarzeniach wojny w Hiszpanii jest skomplikowany. Tym razem, choćby w odróżnieniu do „Komu bije dzwon” znajdujemy się po stronie zwolenników gen. Franco. Można by powiedzieć, że główny bohater jest hiszpańskim agentem 001. Chociaż według mnie jest postacią ciekawszą, mniej jednoznaczną, ale kochającym jak James wszystkie kobiety. Czy ma jakieś przekonania i wartości dla których walczy? Czy ma jakiś kodeks według którego walczy? Jak sam mówi: „Mamy do dyspozycji tylko jedno życie, powiedział. Krótki moment miedzy dwiema nocami. A świat jest fantastyczną przygodą, której nie mam zamiaru zmarnować.” /str. 96/ Przygodą dla niego jest życie na krawędzi. „Na tym polega absolutna wolność i niezależność, bez przeszłości i bez przyszłości; z pamięcią, kieszeniami, umysłem wyzutymi z tego co zbędne, wyczyszczone wręcz sterylnie ze wszystkiego co niepotrzebne do przeżycia tu i teraz. I dzięki temu szczęśliwy, czując w kieszeni przyjemny ciężar pistoletu…” /str. 158/. W jednej z takich przygód na terenie wroga możemy brać udział. Jak w tego rodzaju powieściach mamy brawurową akcję, z nagłymi zwrotami, często zaskakującymi. Jednak to co ją wyróżnia to...

ŻAL
Ech… a jeszcze nie tak dawno Pérez-Reverte pisał takie fajne książki…

Dzisiaj, po lekturze „Falcó” mogłabym właściwie skopiować moją opinię o „Dziewczynie o czterech palcach” Marka Krajewskiego. Mam wrażenie, że hiszpańskiemu autorowi, tak samo jak naszemu, już bardzo nie chce się pisać książek i rozmienia się na drobne. Jedynym plusem tej powieści są dobrze oddane realia czasów wojny domowej w Hiszpanii. Wszystko inne leży.

Główny bohater – to nieudolna kopia Jamesa Bonda, tylko w historycznym kostiumie. Nudziarz, uwodziciel, najemnik bez charakteru, któremu wszystko jedno, czy pracuje dla czarnych czy czerwonych, a zabić człowieka, to jak splunąć – jego losy nic mnie nie obchodzą.

Postaci drugoplanowych, a w szczególności mocnego przeciwnika – brak. Jest za to masę bezbarwnych bohaterów epizodycznych, o których wiemy zbyt mało, żeby budziły jakiekolwiek emocje. Pojawiają się, znikają, nie mają wpływu na los bohatera.

Nuda, nuda, nuda. Wątła fabuła ciągnie się jak papier toaletowy: żadnych zwrotów akcji, cliffhangerów, fałszywych tropów, żadnej tajemnicy, za to mnóstwo niepotrzebnych opisów, które na rozwój fabuły nie mają żadnego wpływu, i pełno dialogów, w których rozmawia się o niczym.

Autor, jak niedouczony debiutant spoileruje sobie praktycznie każdą scenę. Najpierw zapowiada, co się ma wydarzyć, a potem po kolei to opisuje. Nie ma lepszej metody, żeby z...

Na początku nie mogłam przekonać się do tej książki (falanga, komuniści, faszyści - mam złe skojarzenia), ale im dłużej ją czytałam, tym lepsza mi się wydawała. Z niecierpliwością czekam na kolejną część!