Drood

Kiedy padła propozycja, żeby wspólnie z koleżankami z LC przeczytać "Drooda", nie zastanawiałam się ani chwili. Cel był szczytny : chciałyśmy uczcić pamięć naszego wspólnego, zmarłego w grudniu przyjaciela, który chciał ale już nie zdążył przeczytać tej książki więc przeczytałyśmy ją za niego......

Jestem świeżo po lekturze i nie bardzo wiem od czego zacząć, bo nie jest to książka, którą da się zopiniować w zaledwie kilku zdaniach. Nie wiem nawet do jakiej kategorii gatunkowej ją przyporządkować. Początkowo myślałam, że filarem tej powieści jest biografia wypełniona faktami z życia samego Dickensa i jego kolegi "po piórze" ,Wilkiego Collinsa, którego uczyniono narratorem tej powieści ale to tylko pozory. Autor nieustannie balansuje na styku kilku gatunków - są elementy horroru, kryminału, sensacji, powieści detektywistycznej, wiktoriańskiej i powieści grozy i ciężko stwierdzić gdzie przebiega ta granica. Wielowymiarowość powieści wymagała ode mnie też pewnej dozy uwagi - nieraz zastanawiałam się, czy opisywane wydarzenia dzieją się w rzeczywistości (powieściowej oczywiście), czy też są jedynie wytworem przepojonego laudanum i morfiną mózgu Wilkiego Collinsa...

"Drood" miał być naturalną próbą rozwinięcia tajemnicy skrywającej się za ostatnią powieścią Dickens’a, i tego właśnie od książki oczekiwałam. Jednak tytułowy Drood pojawia się w tej powieści dosłownie tylko kilka razy, bo też historia w mniejszym stopniu dotyczy jego, a w znacznie większym – obse...

 Po blisko rocznym oczekiwaniu na dogodną sposobność zamieniłam zamiar przeczytania tej pozycji w czyn. Początkowo barierę stanowił zwyczajny brak książki. Kiedy za sprawą mojej siostry egzemplarz trafił w moje ręce okazało się, że powinnam mierzyć siły na zamiary. W dosłownym tego słowa znaczeniu, bowiem gabaryty książki uniemożliwiały mi zabieranie jej do mojej czytelni w busie:) (mój nadwyrężony kręgosłup zdecydowanie sprzeciwia się takim obciążeniom). I bardzo dobrze, bo dzięki temu mogłam rozpocząć swoją podróż po dziewiętnastowiecznej Anglii w zaciszu swojego domu (podczas urlopu). Zapoznanie się z treścią „Drooda” wymaga skupienia, a atmosfera panująca w masowych środkach lokomocji nie zawsze temu sprzyja.

Co tu dużo mówić, (a właściwie pisać)… warto było czekać, bo odbyta wyprawa w tak doborowym towarzystwie sprawiła mi dużo satysfakcji. Bardzo lubię, gdy z czytania mogę czerpać nie tylko przyjemność, ale i wiedzę z różnych dziedzin. Tym razem mogłam poznać nie tylko bliższe szczegóły twórczości i życia Charlesa Dickensa, poznałam także inne oblicze, to bardziej mroczne, mojej ulubionej wiktoriańskiej Anglii, a ściślej rzecz biorąc, w tym przypadku Londynu.