Ćwiczenia z utraty

To bardzo wzruszająca ,piękna i zarazem trudna książka.Jej autorka jest poetką pisarką i scenarzystką .Mieszka w Toronto."Ćwiczenia z utraty " to zapis literacki ponadrocznej choroby nowotworowej męża autorki ,walki o powrót do zdrowia -niestety zakończony śmiercią .Agata i Henryk tworzą niezwykła parę - są bardzo sobie bliscy ,a jednocześnie dużo pracują ,podróżują ,wprost łakną życie.Są ze sobą szczęśliwi - diagnoza spada na nich jak grom z jasnego nieba - nowotór mózgu tzw glejak w IV stadium.Lekarze nie dają szanas na wyleczenie ,dają nadzieję jedynie na kilka miesięcy życia.Jednak się nie poddają i dzielnie walczą .Kolejne pobyty w szpitalu ,chemio i radioterapie ,operacje ,sięganie po medycynę niekonwecjonalną .Miłość -dojrzała i głęboka daje im wiele siły ,ale przeciwnik jest nieubłagany.W czasie choroby para pobiera się w szpitalnej kaplicy.Choroba Henryka to dla obojga czas bardzo trudny ,czas podsumowań,wspomnień a zarazem marzeń i tęsknot.Wielki szacunek składam na ręce pani Agaty za odwagę opisania tak trudnych przeżyć - bo napewno dla kogoś będącego w podobnej jak ona sytuacji ta książka będzie przewodnikiem i nauczy jak przeżyć godnie czas bólu i walki.To prawda ,wiem z własnego doświdczenia ,że miłość i bliskość kochanej osoby w szpitalu niesamowicie pomaga i daje olbrzymią moc siły niczym bioenergioterapia.

Agata Tuszyńska w "Ćwiczeniach z utraty" opisała rok walki ze śmiertelną chorobą męża. Przemyślenia dotyczące śmierci przeplatają się z historią znajomości jej i Henryka,ze wspomnieniami, z literaturą i sztuką. Ponadto ta opowieść jest świadectwem wspaniałej kobiecej przyjaźni. Mężczyźni niestety oblali ten test. Są momenty kiedy czytanie boli, jednak warto zmierzyć się z tym bólem aby powstać może silniejszym, może mądrzejszym, ale na pewno wrażliwszym na cudze nieszczęście. "Kiedyś na dyżurze płakałam razem z mamą Pawełka - pisze — i w zupełnej bezradności i desperacji powiedziałam jej, że to, co może zrobić dla swojego synka, to kochać go, kochać go i że Paweł odejdzie, kiedy dostanie całą miłość, po jaką przyszedł na ten świat. I mówiłam jeszcze, że czasem ktoś musi żyć aż osiemdziesiąt lat lub więcej, żeby dostać swoją miłość."

A. Tuszyńska jak zwykle biegła w słowie. Tym razem tematyka dramatyczna. Autorka opisuje rok z życia Agaty Tuszyńskiej, jej partnera i jego raka mózgu.Historia, jak się można domyślić, przeeeciężka. W połowie zaczęłam się nawet zastanawiać, po co ja czytam tę książkę?? Dlaczego skazuję się na przeżywanie tego wszystkiego, przecież to nie mi umiera bliski!!!Przeczytałam ją jednak do końca, odłożyłam na półkę i teraz boję się tam nawet spoglądać.