Cwaniary

Ta opowieść jest koszmarnie smutna , to była pierwsza myśl jaka mi przyszła do głowy po zakończeniu czytania . Cenię twórczość pani Chutnik i to nie od dziś . Bardzo lubię jej sposób '' patrzenia '' na rzeczywistość , a jeszcze bardziej lubię to , w jaki sposób tę rzeczywistość '' ubiera '' w słowa . Słowa w tej książce padają mocne , tak mocne jak ciosy zadawane wszystkim , co panie mają do dyspozycji . A oto i cała wyliczanka za książką . Noże , kastety , siekiery i kije , paralizatory , proce , rurki i scyzoryki , pięści , podkute buty , twarde czoło . Nie żebym pochwalała przemoc , czy rozbój , ale nie zdziwiłoby mnie gdyby takie grupy naprawiaczy/czek świata rzeczywiście się potworzyły . W kraju , gdzie przechodzień boi się pomóc kopanemu człowiekowi , bo sam może oberwać , może to nie byłoby takie złe ? Bo przecież nawet jak nie oberwie , to może zostać pociągnięty do odpowiedzialności , za ''uszkodzenie ciała napastnika '' , za '' przekroczenie (według sądu) granic obrony koniecznej '' itd . Sumując książka bardzo mi się podobała jest , mocna i bolesna , ale i rzeczywistość nie zawsze jest inna czy lepsza . A cztery kobiety , bohaterki tej książki , wcale nie dają się zakwalifikować jako '' słaba płeć ''. Polecam , chociaż raczej nie tym co lubują się w historyjkach o Greyu i jego twarzach , harlekinach , lub '' Zmierzchu '' .

Do tej pory nazwisko Sylwii Chutnik nie było mi znane. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i to bardzo udane, chociaż książka nie do końca trafiła w mój gust. Brzmi to dość dziwnie, ale już wszystko tłumaczę.

Króciutka powieść, bo zaledwie 200-stronicowa, to poetycka opowieść z bohaterami, którzy są stereotypowymi mieszkańcami blokowisk. Bohaterami, a bardziej bohaterkami, bo to kobiety, które walczą o sprawiedliwość własnymi pięściami. Taki odpowiednik Batmana czy Supermana z szemranej dzielnicy. Dziewczyny kreują się na, powiedzmy, wymiar sprawiedliwości, gdzie nie ma miejsca na dyplomację. I tu mi to zgrzyta. Te kobiety są po prostu głupie i czytanie o bijatykach, kiedy jedna z nich jest w zaawansowanej ciąży totalnie kłóci się z moim światopoglądem. Może są tacy ludzie, głupoty w dzisiejszym świecie nie brakuje, ale nie widzę powodu, żeby jeszcze o tym czytać dla przyjemności.

Ale czemu uważam, że to udane spotkanie? Bo język jakim posługuje się autorka jest świetny, dopracowany i przemyślany. Dodatkowo ma taką poetyckość, chociaż treść jest momentami patologiczna. To książka, która wzbudzi emocje, podzieli czytelników, ale myślę, że warto samemu poznać i ocenić, jak wpłynie na nas.