Cmentarz w Pradze

Książkę tę czytałam z mieszanymi uczuciami. Postać Simoniniego jest odrażającą kreaturą, która wzbudziła moje negatywne uczucia. Ale ta odraza - myślę, że była celowym zabiegiem autora i raczej powinnam była się martwić o siebie, gdyby było inaczej. Książka jest potrzebna - podejmuje bardzo ważny temat, temat tabu, który wciąż jest szeptany w niektórych kręgach. Autor, moim zdaniem, poradził sobie z nim znakomicie na wszystkich poziomach książki. Najbardziej szkoda mi cmentarza żydowskiego w Pradze, bo to takie romantyczne i melancholijne miejsce, które chyba tylko w chorym umyśle może kojarzyć się ze spiskami. Ale to też dodatkowo podkreśla tematykę powieści.
Sama struktura powieści, zbudowanej jako powieść pozytywistyczna, jest mistrzowska.
Miałam dylemat ile gwiazdek dać tej książce, bo aczkolwiek świetna, to jednak czyta się ją powoli, ciężko i żmudnie (sama nie wiem jak długo by mi to zajęło, gdyby nie atak zimy, który usadził mnie w fotelu). Poza tym jest to jednak książka z tezą, a 'tezy' jakkolwiek szlachetne by nie były, zawsze są tezami.

Po twórcy „Imienia róży” spodziewałem się czegoś znacznie lepszego.
 

"Cmentarz w Pradze" jest powieścią kryminalno-szpiegowską, której głównym bohater Simonini, zajmuje się nielegalnym procederem, mianowicie podrabia dokumenty. Przyznam, że to kontrowersyjna postać, tajemnicza i owiana mrokiem, mężczyzna jest antysemitą, co nie pozostaje bez wpływu na jego zawodową "działalność".

Cała powieść, jak przystało na Umberto Eco, jest niezwykle zagadkowa, karmi wyobraźnię niepokojącymi wizjami i jednocześnie skłania do wielu refleksji, niestety bardzo zatrważających. Włoski pisarz poprzez swoje dzieło pokazał jak ogromną moc ma kłamstwo, które raz wypowiedziane i następnie powtarzane, bez żadnej weryfikacji, może pogrążyć wielu ludzi.

Filozof utrwalił w swojej powieści, coś co jest niestety czymś uniwersalnym, czyli siłę manipulacji i to jak łatwo można jej ulec. Czasem wystarczy niewiele, małe ziarenko, rzucone gdzieś niby przypadkiem...

Lektura tej powieści nie należy do najłatwiejszych. Polecam rozłożyć ją sobie w czasie, ponieważ ilość szczegółów i szczególików, którymi wręcz zasypuje nas autor, wymaga koncentracji, żeby nie zgubić się w tych literackich gąszczach.

Jednak najbardziej doceniamy to co przychodzi z trudem, związane jest z wysiłkiem, dlatego uważam, że warto sięgnąć po ten tytuł!
W tym miejscu zachęcam też do zapoznania się również z inną książką autorstwa Umberto Eco. " Imię róży" to pozycja, którą przeczytałam w liceum i byłam nią zachwycona.

Początek był zabawny. Potem bardzo zainteresował mnie temat, ale gdy bohater zaczął opisywać swoje losy od dzieciństwa, zaczęło mnie to wszystko nudzić, czytało się ciężko i dwa razy robiłam sobie przerwy od tej książki. W końcu zrezygnowałam z dalszego czytania. Było to na pewno dość duże rozczarowanie.

Tylko dla zawamnsowanych!