Cienie nad rzeką Hudson

To jest moje pierwsze spotkanie z Singerem i myślę, że nie ostatnie.
Przeczytałam też „Ojca chrzestnego” Obie te książki przedstawiają zamknięte światy egzystujące w Ameryce. W obu przypadkach wyjście z tego świata równa się zdradzie. Te światy są bardzo różne, ale jednocześnie jest w nich jakieś podobieństwo.
Książka Singera opisuje małą diasporę żydowską w Nowym Yorku po zakończeniu wojny. Ukazuje świat amerykańskich Żydów, którzy uratowali się przed Holocaustem i którzy przybyli do Ameryki z różnych krajów Europy. Mimo wspólnej tradycji i religii kraje ich pochodzenia mają duży wpływ na sposób postrzegania świata. Dochodzi też do zderzenie tradycji i tożsamości żydowskiej z Ameryką. Mamy historię ludzi rozdartych między tradycją i wiarą, a współczesnym światem. Rozdartych między przeszłością, a teraźniejszością. Każdy z nich musi się zmierzyć z Holocaustem, z tragedią, jaka spotkała cały naród, jak i najbliższych. Opowiada o ludziach szamoczących się, pełnych wewnętrznych konfliktów, poszukują własnych dróg i odpowiedzi. Podstawowe pytanie, jakie zadają, to czy mają prawo do szczęścia i jak to szczęście ma wyglądać.
Świetnie napisana książka, pełna emocji, w której każdy z bohaterów niesie własną historię. Autor zagłębia się w psychikę każdego z bohaterów, przedstawiając portrety psychologiczne, starając się ukazać rozterki i motywy ich działania. Książka ma wartką, wciągającą akcję, pełną dramaturgii i plastycznych opisów.

Co ma czytelnikowi do zaoferowania najsłynniejsza obok "Sztukmistrza z Lublina" powieść Singera? Pomimo ponad sześciuset stron, to niestety niewiele. Poznajemy grupę żydowskich emigrantów, którzy uciekli do USA przed piekłem holocaustu. Jedni zasymilowali się niemal całkowicie, inni natomiast desperacko starają się zachować dla potomnych resztki tradycji i kultury, wynikające z ich wiary. Co do bohaterów, to mamy okazję całkiem dobrze poznać każdego, lecz jest jedna postać pierwszoplanowa, dookoła której kręci się fabuła. I bynajmniej nie jestem tym faktem zachwycony, w tym konkretnym przypadku.
Hertz Dawid Grain, wychodząc przed szereg jako główny bohater, to postać tak bardzo działająca mi na uzębienie, że prawdę mówiąc nie pamiętam, kiedy ostatnio na taką trafiłem. To dwulicowa szumowina, gad przeskakujący między samozachwytem, egoizmem, a mętnym filozofowaniem i rozmyślaniami o wierze, pozujący na gorliwie wierzącego, a tak naprawdę śmierdzącego na milę hipokryzją i bigoterią.
W dalszej części jego losy mocno przypominają to, co działo się we wcześniejszej książce Singera- "Pokutniku" (lub "Nawróconym", bo i taka wersja istnieje).
Ciężko mi napisać, o czym dokładnie ta książka jest. Z pewnością o miłości. Ale poza tym jest tu poruszonych zatrzęsienie różnych kwestii: tęsknota za kulturą, która za wielką wodą jest w agonii, rolą wiary w nowoczesnym społeczeństwie, powojenna trauma, której odłamki co rusz pojawiają się w rozmowach. Znalazło się też miejsce ...