Bliźniaczka

Nie jestem fanką thrillerów, książki młodzieżowe omijam szerokim łukiem. Więc zapytacie, Izabelo, dlaczego Bliźniaczka? Cóż, ciekawość, która jest ponoć pierwszym krokiem do piekła. A w tym wypadku piekłem miała być ta książka. Przynamniej na początku tak mi się wydawało. Frustrowała mnie ta książka od pierwszych stron, bo najpierw nic się nie działo, albo działo tak powoli, że wcale nie ułatwiało czytania. Następnie frustrowałam się, bo nic w tej książce nie działo się tak jak trzeba, a wisienką z nerw okazało się zakończenie. Ja się pytam, jak tak można skończyć książkę!? Nie do pomyślenia! Ale przy całej mojej frustracji nie zauważyłam nawet kiedy zostałam wciągnięta w wir wydarzeń, bo pomimo powolnego startu, książka angażuje i z każdą przewróconą stroną czym prędzej chce się dowiedzieć co dalej. Przerażająca i fascynująca lektura, swoim klimatem przypominała mi trochę książki R.L. Stine które lubiłam jako nastolatka. Mimo, że momentami była przewidywalna, to dobrze się przy niej bawiłam. Po jej lekturze nasuwają mi się dwa wnioski, po pierwsze, ludzie nie zawsze są tacy jak nam się wydaje. Po drugie, nigdy nie czułam się tak wdzięczna, że jestem jedynaczką.⁣

Jak zawsze Preston mnie nie zawiodła. Jej kolejna pozycja, tak jak pozostałe, przypadła mi do gustu. Pomysł na historię był przerażający i wzbudzał dreszczyk emocji. Zachowania bliźniaczek były nieprzewidywalne i wielokrotnie zastanawiałam się, z którą w końcu jest coś nie tak. Pod koniec już całkowicie zwątpiłam. To co zostało odkryte dość mocno mnie zszokowało. Zakończenie wprawiło mnie w niemałą złość- ale właśnie w tym cały urok tej książki, że wzbudza tak silne emocje.

Sprawdźcie sami, która „Bliźniaczka” mówi prawdę.

Denerwowałam się czytając tę książkę. Do tego stopnia, że odkładałam ją i zostawiałam „na potem” przez kolejny miesiąc.
To nie była wina słabej fabuły, po prostu nie umiałam przeboleć jak można być tak okrutnym wobec najbliższych.

•••
Ivy i Iris, bliźniaczki jednojajowe, wyglądają niemal identycznie. Aż trudno uwierzyć, że mogą się czymkolwiek różnić.
Życie ich nie oszczędziło. W wieku 10 lat zostały rozdzielone z powodu rozwodu rodziców, a kilka lat później spotyka ich tragedia- śmierć matki. Bliźniaczki znów trafiają do wspólnego domu. Choć można pomyśleć, że nic gorszego już ich nie spotka, prawdziwy dramat się dopiero zaczyna.
•••

Mam to szczęście, że między mną a moim bratem nie było nigdy większych spięć. Nie umiem sobie wyobrazić, co czują ludzie, którzy nie rozmawiają latami ze swoim rodzeństwem.
Zawsze też myślałam, że bliźnięta łączy niesamowita więź, którą trudno zrozumieć innym.
Natasha Preston napisała powieść o tym, że rodzina wcale nie musi się wzajemnie wspierać, ale może odebrać nam resztki zaufania do świata.

Początek mnie ciekawił, ale środek trochę frustrował, bo miałam wrażenie, że wszystko się niepotrzebnie ciągnie. Nie zwróciłam uwagi, kiedy przestałam czytanie odkładać, a zaczęłam czytać w każdej wolnej chwili. W końcu zwątpiłam we wszystko, co przeczytałam. Zakończenie mnie złamało.

Jedna z moich ulubionych autorek, która tworzy świetne thrillery dla młodzieży!