Silence

Czasem tak jest, że zachwyca nas książka, która na innych nie robi wrażenia. Trudno to wytłumaczyć, ale ciężko zaprzeczyć więzi, jaka się wytwarza między czytelnikiem a bohaterami. Właśnie czegoś takiego doświadczyłam czytając „Silence” Natashy Preston.
•••
Oakley nie mówi od dziecka. Nikt nie wie dlaczego- ani jej rodzice, ani brat, ani nawet najlepszy przyjaciel Cole, z którym spędza większość swojego czasu. Z czasem przyjaciel już nie jest przyjacielem, ale chłopakiem, który jako pierwszy dowiaduje się o traumie, jaką przeżyła dziewczyna. Tajemnica wychodzi na jaw, ponieważ przeszłość ponownie stała się rzeczywistością, a Oakley znalazła siłę, aby powiedzieć „dość”.
•••
Co mnie zachwyciło w tej powieści? Relacje. Relacja między Oakley a Cole’em, relacja między zaprzyjaźnionymi rodzinami, relacja między rodzeństwem. Czytając o losach bohaterów, czułam się jakbym uczestniczyła w ich życiu, na chwilę ich życie stało się moim. Ciepło rodzinne, zaufanie i przyjaźń było do pozazdroszczenia.

Niestety szybko można się domyślić, że w towarzystwie znajduje się czarna owca. Człowiek, który spowodował cierpienie Oakley i zastraszył ją do tego stopnia, że dziewczyna porzuciła mówienie na długie lata. Byłam zafascynowana tym, jak dobrze potrafiła się porozumiewać i spędzać czas z bliskimi. Bez słów.

Serce pękło mi razem z zakończeniem. Nie potrafiłam się pogodzić z decyzją Oakley. Z jednej strony rozumiałam, z drugiej czułam się zdradzona i rozczar...