A&S

Bardzo szanuję Krzysztofa Spadło za jego cykl o Skazańcu. Szanuję go również jako człowieka, choć spotkaliśmy się tylko raz. I dlatego przykro mi to pisać, ale A&S bardzo odstaje od całego cyklu, jak również od poprzedniczek Spinu off Skazaniec. Odstaje przede wszystkim językowo. Kiedy autor przedstawiał nam historię Ropucha, wszystko się zgadzało, szorstki, prosty język, tak bardzo pasujący do prostego, ale mądrego mądrością życiową człowieka, czynił jego historię bardzo wiarygodną. I chociaż Ropuch też lubił sobie pofilozofować, to jakoś to wszystko ładnie ze sobą współgrało. Kiedy przedstawia nam historię Agnieszki, jest po prostu zbyt patetycznie, sztucznie. Podejrzewam, że autor chciał się wczuć w postać kobiecą, ale nawet w latach czterdziestych nikt nie używał tak skomplikowanych sformułowań. A na pewno nie robiły tego matki w rozmowach ze swoimi córkami.

To tyle, co mam do zarzucenia autorowi. Sama historia Agnieszki jest naprawdę dobra i z przyjemnością ją poznałam. Zawsze się zastanawiałam, jak potoczyły się jej losy, czy była szczęśliwa, czy gdzieś tam, w głębi serca dalej kochała Stanisława/Stefana. Teraz już wiem. Agnieszka nie miała łatwo, nawet w Ameryce, krainie miodem i mlekiem płynącej, musiała walczyć. Walczyć o siebie, o rodzinę, o szczęście córki, o to, aby w domu nie zabrakło codziennego chleba.

Historia Agnieszki nie pozostawiła mnie obojętną. Kibicowałam jej, chciałam, aby jej się udało, aby wyszła z polskiej dzielnicy, aby zawoj...