Żywica recenzja

Autorka "Żywicy" – Ane Riel jest Dunką, nazwaną przez Komitet Nielsa Matthiasena (chyba przy duńskim ministerstwie kultury, bowiem dostała od nich stypendium właśnie Nielsa Matthiasena, za dotychczasowe autorstwo) „autorką wyjątkowego talentu, niezwykłej odwagi i rzadkiej wyobraźni”.
"Żywica" otrzymała kilka nagród za książkę kryminalną w Skandynawii. Jury Glass Key Award dla najlepszego nordyckiego thrillera w uzasadnieniu wyboru "Żywicy" stwierdziło m.in., że jest ona pisana z psotnym i kapryśnym rozmachem, a także z solidarnością z jej bohaterami, zwłaszcza z dziwakami i antyspołecznościowcami. Ale jednocześnie, że w tej tragicznej historii jest naprawdę dużo rozrywki. Że "Żywica" jest pisana na żyznym pograniczu między ścisłym gatunkiem i oryginalnością, ukochanym stereotypem i nowym kodeksem.

Powyżej informacje, które znalazłam w Wikipedii, poniżej moje własne przemyślenia.

Zdecydowanie zgadzam się z każdym zdaniem, które przywołałam z Wikipedii. Książka rewelacyjna, a emocje, które targają czytelnikiem, jedyne w swoim rodzaju.
Nie do pomyślenia wydaje się, że ktoś mógłby toczyć takie życie, jakie prowadziła rodzina na duńskiej wyspie. Czytając myślimy o tym, że to w Danii, więc dość daleko od nas, ale czy naprawdę? Czy u nas nie ma podobnych miejsc? Czy u nas nie ma dziwaków, żyjących poza nawiasem, unikających innych ludzi i nieznoszących wtrącania się innych do swojego życia? Czy ci dziwacy nie mają dzieci, które wychowują według własnych przekonań? Czy u nas nie ma ludzi, którzy nie chcą żyć w społeczeństwie, jakie mamy (może nie aż tak jak w "Żywicy", ale przecież są)? A tak jak nas wychowają, tak myślimy, że jest dobrze.

Książka bardzo wysysa emocjonalnie, wręcz targa emocjami, ale nie można jej odłożyć. Chcemy poznać kolejny krok każdego z bohaterów, chcemy sprawdzić, czy nasze domysły się sprawdzą. Książka jest o miłości, jest o strachu, jest o szaleństwie. I o dziwactwie.

I jednocześnie mamy przepiękne opisy dzikiej przyrody. Zapachy. Ta książka pachnie. Bo zapach jest w niej ważny. Pachnie żywicą (a jakże!), pchnie świeżo oheblowanym drewnem, ale też pachnie książką. Pachnie letnim powietrzem. Pachnie falującym żytem i rozżarzonymi makami. A zapach przecież przywołuje najpiękniejsze wspomnienia, bo dociera do tego miejsca w nosie, gdzie bytują najbardziej intensywne wspomnienia z wycieczek rowerowych, ludzi puszczających kaczki i jedzących świeżo złowione ryby w wieczornym słońcu (to parafraza z książki).

Pomimo całego okrucieństwa, które w niej było, spędziłam z tą książką niezapomniane chwile, wcale nie tylko okrutne. Bardzo dziękuję Klubowi Recenzenta nakanapie.pl i Wydawnictwu Zysk i S-ka za umożliwienie mi przeczytania "Żywicy". Ale dziękuję również @LetMeRead (nakanapie.pl), bo to jej recenzja popchnęła mnie do przeczytania „teraz – natychmiast”, z czego się cieszę, mimo końcówki w Twojej opinii - @LetMeRead, że nie masz odwagi polecać.