Żywica recenzja

Autor: Ane Riel
Tytuł oryginału: Harpiks
Wydawnictwo: Zysk
Przekład: Joanna Cymbrykiewicz
Data wydania: 21.01.2020 r.

Opis:
Rodzina Haarder mieszka na odosobnionej, porośniętej świerkami małej wysepce i z rzadka kontaktuje się z obcymi. Mieszkańcy sąsiedniej wyspy uważają ich za dziwnych, ale nie wtrącają się w ich życie. Gdy ojciec zgłasza śmierć 9-letniej córki, szanują ich żałobę i coraz mniej się interesują tym, co się dzieje w odosobnionym domostwie.


Żywica czekała cierpliwie cztery lata aż w końcu dotrę do autorów na "R" przy nadrabianiu czytelniczych zaległości w swojej biblioteczce.

A gdy już w końcu dotarłam i przeczytałam... okrutnie się zawiodłam.
Moim zdaniem Żywica to bardziej m e l o d r a m a t niż thriller. Historia skacze między przeszłością – dorastaniem ojca Liv w tym samym domu, co jego ekscentryczni rodzice – a teraźniejszością, w której ojciec Liv popada w obsesyjne chomikowanie i paranoję. Matka Liv natomiast zatraca się w izolacji, problemach małżeńskich i pogarszającym się stanie domu, a swoje emocje „leczy” kompulsywnym jedzeniem, doprowadzając się do stanu, w którym nie jest już w stanie wstać z łóżka.

Ta rodzina jest totalnie dysfunkcyjna, a cała sytuacja wydaje się beznadziejna. Współczułam małej Liv – niewinnej dziewczynce, próbującej odnaleźć jakąkolwiek normalność w tym chaosie, mimo że jej intuicja i zdolność rozumienia świata są jeszcze słabo rozwinięte. Mimo to, historia jako całość nie wciągnęła mnie – poza ogólnym poczuciem niepokoju, które przebija się przez tę opowieść.

Głównym problemem jest to, że fabuła jest po prostu n u d n a. Chociaż historia rodziny jest pokręcona i niepokojąca, sama narracja wydaje się powolna, chłodna i pozbawiona życia. Styl pisania jest niezdarny, brak mu emocjonalnej głębi, przez co trudno nawiązać jakąkolwiek więź z bohaterami. Nawet dramatyczne momenty z życia Liv nie wzbudziły we mnie większych emocji, ani od niej, ani od innych postaci.

Narracja cierpi na nadmiar opowiadania zamiast pokazywania. To jeden z największych problemów tej książki – obok sekwencji snów, które naprawdę mnie irytują. W dodatku, dialogów prawie nie ma – zamiast tego, większość książki to długie, opisowe akapity, które w pewnym momencie zaczynają być zwyczajnie m ę c z ą c e.

Podsumowując - mogła sobie dalej stać na półce ;)