Żywica recenzja

Ta książka zahipnotyzowała mnie już od pierwszego zdania. Wciągnęła w świat dzikiej przyrody: lasów pachnących żywicą i plaż usianych drobnym piaskiem. W tej dzikiej scenerii, z dla od ludzkich oczu toczy się życie rodziny Haarderów: proste, blisko natury, którego motywem przewodnim jest ciężka praca i wzajemny szacunek. Do czasu. Powoli bajka zaczyna zamieniać się w koszmar a jej bohaterka, sześcioletnia Liv będzie wkrótce musiała wybrać między lojalnością wobec ojca, którego uwielbia a własnym sumieniem, które podpowiada jej, że nic co dzieje się wokół nie jest normalne a prawdziwy świat wygląda zgoła inaczej.
Wydarzeniem, które otwiera jej oczy jest śmierć babki, przybywającej na wyspę z wizytą. Śmierć, którą zadaje jej własny syn w obawie, że ta kobieta chcąca wyrwać swą wnuczkę z tej dziczy i wysłać do szkoły na stałym lądzie, zrujnuje tą decyzją jego idealny świat i rodzinne szczęście. Zdarzenie to jest brzemienne w skutkach. Jens Haarder zaczyna obsesyjnie chronić prywatność własnej rodziny, odgradzając się zupełnie od ludzi i otaczając zbędnymi przedmiotami, których obecność w każdym kącie domu i podwórka nie jest w stanie ukoić jego skołatanej duszy. Posuwa się nawet do tego aby sfingować śmierć własnej córki, licząc na to, że w ten sposób ocali ją przed złem tego świata.

"Żywica" to powieść mroczna, przerażająca a w niektórych fragmentach wręcz makabryczna. Historia opowiedziana przez autorkę ukazuje bohaterów w momentach granicznych, doprowadzonych na skraj załamania i szaleństwa. Obserwowanie tego procesu było dla mnie jako czytelniczki niezwykle przejmujące i dające do myślenia. Ilu jest takich ludzi wokół nas, którzy doskonale maskują swoją kruchość pozorami siły i niezależności? Ilu z nich balansuje na krawędzi i tylko lekki podmuch wiatru sprawi, że spadną w dół? Warto się rozejrzeć w swoim najbliższym otoczeniu. Bo nie jest truizmem, że często proste pytanie "jak mogę Ci pomóc?" jest w stanie wiele zmienić.

Książki wysłuchałam w formie audiobooka w niezwykle emocjonalnej interpretacji Mirelli Rogozy-Biel i choć zazwyczaj nie jestem fanką takiego stylu, to do tej powieści pasował on wręcz idealnie. Polecam!