Gościu. Auto-bio-Grabaż recenzja

Mówiąc ogólnie - spośród dwóch autorów, jeden jest fajny (Grabaż), a drugi niefajny (Gajda). Książka jest nawet nieźle opowiedzianą historią, zarówno Pidżamy, Strachów i czego tam jeszcze jak i polskiego rocka w ogóle, w perspektywie "od kuchni". Grabaż mówi o swojej w tym wszystkim roli, opowiada - co dla mnie było szczególnie ważne - o swoich tekstach. Tekstach, które - okazuje się - są gęste od nawiązań i aluzji i nawiązań, niejednokrotnie niezrozumiałe dla przypadkowego przychodnia. Tylko tu właśnie przeszkadzał mi trochę Gajda - nie dość, że pytania są nadęte, to jeszcze on wchodzi bardzo mocno w aspekty językowo-historycznoliterackie, a co najgorsze - w dużym stopniu bazuje na swojej własnej wiedzy, której czytelnik raczej nie posiada. Słowem - jeżeli, tak jak ja, szukasz szczegółowego klucza do tych tekstów, to go tam nie znajdziesz, a raczej znajdziesz w bardzo okrojonej wersji.
Tymniemniej - książkę zdecydowanie polecam. Zwłaszcza tym, którzy przebrnęli już przez wywiad Muńka z Brzozowiczem.