Kwiat Żelazny recenzja

„Żelazny kwiat” kontynuacja debiutanckiej powieści Laurie Forest, na którą czekałam, po przeczytaniu „Czarnej wiedźmy” zastanawiałam się, co się wydarzy dalej. Czarna magia zawsze była niebezpieczna, silna i mroczna, a przede wszystkim zdradliwa. Podczas lektury pierwszego tomu wkroczyliśmy do nowego świata, który był przepełniony wieloma uprzedzeniami. Często zapomina się o tym jak rodzina potrafi mocno wpływać na człowieka. Nie zawsze jest to w sposób pozytywny, rodzimy się czyści, gotowi do zebrania wszystkiego, co chce się nam przekazać. Czy to ziarno nienawiści zakorzeni się tak mocno, że przysłoni cały świat? Czy talent magiczny można w sobie odkryć? Czy Elloren Garndner poradzi sobie z tak wieloma wyzwaniami?

Główną bohaterką książki autorstwa Laurie Forest pod tytułem „Żelazny kwiat” jest Elloren Garndner, przypomina swoją babcię, która była potężną czarownicą, nazywaną Czarną Wiedźmą. Wraz z przyjaciółmi uratowała Selkie i wojskowego smoka. Dziewczyna nade wszystko chce zadośćuczynić wyrządzonym przez siebie krzywdom. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek będzie należała do ruchu oporu, czemu trudno się dziwić. Rada Magów jest bardzo okrutna i rządzi twardą ręką, nie może pozostać u władzy. Uniwersytetu zaczął bronić Lucas Grey, czy sobie poradzi z tym zadaniem? Czy w dziewczynie drzemie moc? Czy zadecyduje o przyszłości Erthii? Co jeszcze czeka spadkobierczynię Czarnej Wiedźmy?

„Żelazny kwiat” to historia, która była dość nieprzewidywalna. Elloren i jej przyjaciele nadal pomagają ruchowi oporu i walczą o tych, którzy są uciskani przez swoje społeczeństwo. Polubiłam główną bohaterkę, przechodzi przemianę i jest to widoczne, wzbudziła we mnie o wiele więcej emocji i empatii. Laurie Forest nadała znaczenia innym postaciom, są bardzo dobrze wykreowane i chciałabym poznać je o wiele lepiej. Nie pozostają pozostawione same sobie, pragną wolności, mają piękne marzenia, swoją własną historię do przekazania. „Czarna wiedźma” była bardziej skupiona na rozwoju postaci, ta książka opowiada o wydarzeniach, które przytłaczają bohaterów, napięcia na tle rasowym stają się większe. Gotowość Elloren do potępiania i aktywnego przeciwstawiania się złu sprawiła, że zyskała kilku niezwykle lojalnych przyjaciół. Nie jest idealną protagonistką, popełnia błędy i nie boi się prosić o pomoc, gdy jej potrzebuje. „Żelazny kwiat” wraz z rozwojem fabuły pojawiło się więcej akcji. Ta opowieść trzyma w napięciu i sprawia, że nie można jej odłożyć nawet na chwilę. Im więcej się dowiadywałam, tym bardziej chciałam poskładać wszystko w całość. Moje zainteresowanie historią jedynie wzrastało, sceneria jest fantastyczna i podoba mi się sposób, w jaki autorka połączyła tak wiele różnych gatunków istot nadprzyrodzonych. Ten konflikt między magami, a innymi istotami przysłaniał wszystko, chciałam, aby się zakończył. Z zainteresowaniem i niecierpliwością będę wypatrywała kolejnego tomu.