O jeden urok za daleko recenzja

„O jeden urok za daleko” to druga odsłona serii „Czarownice z Inverness” autorstwa Ludki Skrzydlewskiej. Chociaż miałam zamiar przeczytać tę książkę już jakiś czas temu, ciągle odkładałam ją ponownie na półkę, wybierając inne publikacje autorki. Jednak teraz, gdy idealnie wpasowała się w temat jednego z kwietniowych wyzwań ogłoszonych w ramach akcji #celowaniewczytanie nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Główną bohaterkę historii — Willow McKenzie miałam już okazję poznać przy okazji lektury pierwszego tomu, czyli publikacji „Do zakochania jeden urok”, jednak przyznam szczerze, że wtedy nie zapałałam do niej zbytnią sympatią. Myślę, że był to też jeden z głównych powodów, dla których tak odwlekałam lekturę tej części. Natomiast teraz muszę zwrócić jej honor, ponieważ młoda czarownica zdecydowanie zyskała przy bliższym poznaniu. Jej niezależność i chęć zaimponowania rodzinie tym, że doskonale poradzi sobie w pojedynkę, naprawdę mnie urzekło i dodatkowo wprawiło w dość dobry nastrój, szczególnie z uwagi na fakt, że za sprawą pewnego rytuału Willow ściągnęła do swojego miasta dość ciekawą męską postać.

Forest, bo tak nazwała go główna bohaterka, to postać, która zdecydowanie dodawała humoru tej publikacji. Jako że mężczyzna pochodził z zupełnie innego świata, nie był zaznajomiony ani ze współczesną technologią, ani z ogólnie przyjętymi zasadami współżycia społecznego, przez co ciągle popełniał przeróżne gafy.

Bardzo podobał mi się również rozwój relacji między nim a Willow. Główni bohaterowie zaliczyli bowiem wszystkie etapy od wrogości, przez coś na kształt przyjaźni, aż do wybuchu namiętności. I chociaż w przypadku zwykłego współczesnego romansu tempo rozwoju relacji pewnie by mnie irytowało, w przypadku tej okraszonej magią historii zupełnie mi to nie przeszkadzało.

Właściwie w książce znalazły się tylko dwa elementy, które totalnie nie przypadły mi do gustu. Pierwszym była sprawa z kotem głównej bohaterki, która totalnie wybiła mnie z rytmu czytania na dłuższą chwilę, a drugą finał potyczki z jej „wrogami”, ponieważ teraz trochę trudno jest mi sobie wyobrazić, jak Willow miałaby się odnaleźć w nowej rzeczywistości i ciągle pilnować się, by nie używać magii.