Zapach szafranu recenzja

Marjan Kamali "Zapach szafranu",

Uwielbiam powieści Khaleda Hosseiniego, do których między innymi porównuje "Zapach szafranu" okładkowy opis. Przeczytałam je wszystkie. Przepełnione afgańskimi zamachami stanu, przemianami politycznymi, pełne tęsknoty, pachnące egzotyką. Nie mogłam zatem nie sięgnąć po "Zapach szafranu" powieść stworzoną przez pisarkę, która urodziła się w Turcji, dzieciństwo spędziła podróżując po świecie z irańskimi rodzinami, a obecnie mieszka w Bostonie.

Kiedy w Iranie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku w księgarni będącej zarazem sklepem papierniczym prowadzonym przez Pana Fakriego spotykają się siedemnastoletnia Roya, marzącą i tym by zostać naukowczynią lub pisarką (dziękuję bardzo tłumaczce Xeni Wiśniewskiej za feminitywy) i uwielbiający poezję, nazywany chłopcem, który chce zmienić świat Bahman, nie mają pojęcia, że za choć sobie przeznaczeni, za chwilę zostaną rozdzieleni na długie lata, by potem zupełnie przypadkowo, na starość, spotkać się ponownie w Stanach Zjednoczonych.

Co takiego wydarzyło się w międzyczasie? Oczywiście nie zdradzę, bo zawirowań w życiu obojga bohaterów i całego Iranu będzie w międzyczasie sporo.

Uwiódł mnie niezmiernie klimat teherańskich ulic. Jestem również zachwycona sklepem pana Fakriego, oazą spokoju ciszy i dobrej książki, w którym zawsze można spotkać bratnią duszę i liczyć na interesującą rozmowę z właścicielem. Nie mogę również zapomnieć egzotycznych zapachów lokalnej kuchni. Jedzenie przewija się bowiem w powieści niejednokrotnie.

W "Zapachu szafranu" emocje odgrywają ogromną rolę. Miłość miesza się z nienawiścią, zazdrość staje na drodze szczęściu, ból i cierpienie muszą być nieutulone, tradycja spiera się z nowoczesnością, a na to wszystko wkracza jeszcze wielka polityka, która zamiast burzyć, buduje kolejne mury. Lubię historie otoczone mgłą egzotyki, również takie, które w treść wplatają rzeczywiste historyczne wydarzenia. Lubię również w tego typu książkach tę wschodnią, czasem nieco przerysowaną, ludzką egzaltację. Nie inaczej jest oczywiście w przypadku "Zapachu szafranu", który już od pierwszej strony wciągnął mnie w swoją smutną opowieść.