Zaklęte zwierciadło recenzja

Są takie książki, po lekturze których brakuje właściwie słów, by zachęcić innych do ich czytania, a słowa „zachwycające”, „wciągające”, czy „chwytające za serce”, wydają się dość banalne. Najprościej więc będzie napisać, że mają one w sobie magię, taką niezwykłą moc oczarowywania czytelnika od pierwszych słów i sprawiają, że wciągamy się w świat wykreowany przez autora, nie mogąc się od niego oderwać, aż do ostatniej strony. I takie niewątpliwie jest „Zaklęte zwierciadło” Pani Ewy Sobniewskiej. Wciąga od pierwszego słowa i nie pozwala czytelnikowi oderwać się od kart książki, którą czyta się z zapartym tchem.

Rok 1833, Eufrozyna Bilińska jest zakochana w młodym i przystojnym Polaku. Jej rodzice jednak nie widzą w nim kandydata na męża. Wychowani w duchu patriotycznym nie mogą zrozumieć młodego człowieka, który nie wziął udziału w powstaniu, dlatego wybierają na męża dla córki zasłużonego i majętnego polskiego arystokratę, bohatera walczącego w obronie powstaniu. Dziewczyna, posłuszna rodzicom, odrzuca więc prawdziwą miłość i wychodzi za mąż za ich kandydata. Czy odnajdzie szczęście w małżeństwie bez miłości?

Dwadzieścia lat później Emilia Ruczyńska, żyjąca w cieniu swojej zmarłej siostry Helenki, decyduje się pójść za głosem serca i wbrew rodzicom zrywa zaręczyny z przystojnym i bogatym Dominiakiem Łempickim, by poślubić Rosjanina. Jej ojciec wyrzeka się jej, a całe polskie towarzystwo odrzuca młodą kobietę przez jej ślub z zaborcą. Czy związek z ukochanym mężczyzną faktycznie jest dobrym wyborem?

Losy obu kobiet splatają się ze sobą niespodziewanie. A dawno skrywane tajemnice ujrzą wreszcie światło dzienne. Czy nie jest jednak za późno, by spróbować zawalczyć o siebie?

Pani Ewa miała naprawdę wysoko postawioną poprzeczkę po niesamowitym debiucie „Srebrnym wrzecionem”, jak widać jednak, autorka ma dar tworzenia opowieści niezwykłych, bo „Zaklęte zwierciadło” jest tak samo fenomenalne jak „Srebrne wrzeciono”. Jej najnowsza książka to cudownie snuta opowieść o kobietach i o ich życiowych wyborach, które nie zawsze są tymi właściwymi i o konsekwencjach, które się z tymi wyborami wiążą. Jest to opowieść wywołująca całą paletę emocji, chwytająca za serce i wywołująca niejedną łzę, przy tym jednak nosząca pewną nadzieję, pokazująca, jak silna potrafi być kobieta, kiedy walczy o samą siebie. Akcja powieści rozgrywa się w dziewiętnastym wieku, jednakże problemy poruszane przez autorkę dotyczą wszystkich kobiet, niezależnie od czasu czy epoki, w której przyszło im żyć. Dla mnie jednak na szczególne uznanie zasługuje fakt stworzenia powieści historycznej tak wiernej szczegółom epoki, tak umiejętnie pokazującej realia epoki, Polski rozdartej pomiędzy zaborców, pełnej przesądów i zabobonów, oplecionej konwenansami społecznymi i spychającej kobiety do marginalnej roli. Dajcie się więc porwać tej przepięknej opowieści, a na pewno będziecie zachwyceni.